تاثیر ورزش بر سندروم قبل از قاعدگی

روش بررسی: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی (قبل و بعد) و بر روی 35 دختر مبتلا به pms انجام گرفت. تشخیص سندروم بر اساس چک لیست 30 آیتمی استاندارد شکایات pms (جسمی- خلقی 4 گزینه ای) صورت گرفت. افرادی که کمتر از 30 امتیاز از چک لیست کسب می کردند به عنوان pms خفیف و افراد دارای بیش از 30 امتیاز به عنوان pms متوسط و شدید تلقی می شدند. نمونه ها به مدت 2 ماه (در دو سیکل قاعدگی) دو هفته قبل از شروع پریود، روزانه 30 دقیقه پیاده روی و 3 بار در روز نرمش های آموزش داده شده را انجام دادند. در شروع هر ماه چک لیست شکایات pms توسط نمونه ها (برحسب ندارم، خفیف، متوسط، شدید) تکمیل می گردید. کاهش یک نمره از امتیاز نسبت به قبل از مداخله به عنوان بهبود و در غیر این صورت به عنوان عدم بهود تلقی و وضعیت pms در انتهای ماه اول و دوم بررسی شد. وضعیت pms و علایم خلقی قبل از مداخله با یک و دو ماه پس از آن به ترتیب با آزمون زوجی ویکاکسون و مک نمار مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

یافته ها: شیوع pms در دختران ساکن خوابگاه 22.2 درصد (16.12 تا 28.3 با حدود اطمینان 95 درصد) به دست آمد. پس از 2 ماه ورزش امتیاز کلی 29 نفر (82.9 درصد) کاهش یافت. 30 نفر (85.5 درصد) پس از 2 ماه ورزش، بهبود علایم خلقی (p=0.001) و 26 نفر (74.4 درصد) بهبود علایم جسمی (p=0.001) داشتند. ورزش موجب بهبود علایم جسمی (درد شکم، درد کمر با (p=0.05 و درد و حساسیت پستان ها (p=0.08) و علایم خلقی (تحریک پذیری، بی قراری، ضعف، خستگی، گریه کردن، افسردگی و میل به خانه ماندن (p=0.05) و اضطراب (p=0.08) شد.

نتیجه گیری: ورزش موجب بهبود pms می شود. انجام یک تحقیق تجربی کامل (داشتن گروه کنترل) جهت تعیین تاثیر انواع ورزش به مدت طولانی تر توصیه می شود.