بررسی آسیب ناشی از ایسکمی و برقراری مجدد خون رسانی عصب سیاتیک در موش صحرایی بالغ

روش بررسی: در این تحقیق به منظور انجام آزمایش ایسکمی-ریپرفیوژن با بستن و آزادسازی مجدد عروق خون رسانی کننده به عصب سیاتیک، 30 سر موش صحرایی مورد استفاده قرار گرفتند. موش ها به 5 گروه تقسیم شدند. گروه یک به عنوان گروه کنترل تحت آزمایش ایسکمی ریپرفیوژن قرار نگرفت. در چهار گروه دیگر که هر گروه شامل 6 سر موش بود، بعد از 3 ساعت ایجاد ایسکمی کامل در عروق خون رسانی کننده به عصب سیاتیک، خون رسانی مجدد به ترتیب در زمان های صفر، 3 ساعت، 7 روز و 14 روز بعد انجام گردید.

یافته ها: از دیدگاه پاتولوژیک دو فاز قابل مشاهده بود. در فاز 1 (ساعت صفر و 3)، دژنراسیون فیبر و ادم اندونوریال مشاهده شد. در فاز 2 (روزهای هفتم و چهاردم)، دژنراسیون فیبر و ادم اندونوریال شدیدتری مشاهده گردید. نقص رفتاری در بیشتر از 75 درصد از موش های صحرایی با ایسکمی به تنهایی اتفاق افتاد (در مقایسه با گروه کنترل). به دنبال این نقص به وجود آمده، کاهش تدریجی قابل توجهی در توانایی های موش های مورد مطالعه تا ساعت 3 ریپرفیوژن مشاهده شد. بیشترین نقص رفتاری مربوط به موش های مورد مطالعه در گروه ساعت 3 ریپرفیوژن مشاهده گردید.

نتیجه گیری: آسیب ناشی از ایسکمی و ریپرفیوژن بستگی به طول دوره ی ریپرفیوژن دارد. حوادث ریز عروقی (microvascular) که در طول دوره ی ریپرفیوژن اتفاق می افتد، ممکن است در شدت دادن به آسیب فیبرهای عصبی بعد از دوره ی ایسکمی نقش داشته باشد.