مقایسه تأثیر استفاده از دو روش آموزش مجازی و سنتی بر مهارت های قابلیت مدار دانشجویان

روش کار: مطالعه نیمه تجربی روی دو گروه 43 نفره در دو دوره متوالی از دانشجویان پرستاری سال اول دانشکده پرستاری و پیراپزشکی جهرم که واحد اصول و مهارت های پرستاری را اخذ کرده بودند و بصورت در دسترس انتخاب گردیدند، انجام گردید. واحد اصول و فنون تلفیقی از واحد تئوری و عملی را شامل می شود. در یک گروه مطالب تئوری به روش سخنرانی و واحد عملی از طریق محیط آزمایشگاهی و با استفاده از مانکن و در گروه دوم مطالب تئوری و عملی از طریق سیستم های مجازی و انیمیشن های تعاملی آموزش داده شد. در پایان از دانشجویان امتحان پایان ترم گرفته شد و مهارت های عملی در هر دو گروه به روش آزمون آسکی (ارزشیابی بالینی ساختارمند عینی) مورد ارزشیابی قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها شامل امتحان کتبی مبتنی بر اهداف آموزشی درس مذکور و چک لیست های مشاهده عملکرد بوده نتایج با استفاده از spss و از طریق آزمون های آمار توصیفی و تحلیلی مورد مقایسه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: اختلاف میانگین نمرات دو گروه در واحد تئوری معنی دار بود (p=0.001). به گونه ای که میانگین نمره تئوری در گروه تجربی بالاتر بود. بین میانگین نمرات عملی علیرغم بیشتر بودن این میانگین در گروه آموزش سنتی اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت و این امر مؤید این مطلب است که دو گروه از نظر توانایی انجام صحیح مهارت مشابه بودند.

نتیجه گیری: استفاده از سیستم های مجازی به دلیل فعال بودن فراگیر در امر یادگیری قابلیت مدار و با توجه به تعاملی بودن نوع آموزش در آموزش های علوم پزشکی توصیه می شود، اگر چه در بسیاری از مهارت های عملی، بهره گیری از روش سنتی در کنار آموزش های نوین، با توجه به نوپا بودن آموزش های مجازی، می تواند زمینه تعمیق مهارت های فرا گرفته شده را فراهم آورد.