بررسی ضرورت پونکسیون مایع نخاع در کودکان مبتلا به اولین حمله تشنج و تب

روش بررسی: این مطالعه تحلیلی در مدت 4 سال بر روی 254 کودک 6 ماه تا 5 سال که با اولین حمله تب و تشنج تحت پونکسیون مایع نخاع قرار گرفته بودند، صورت گرفت. کودکانی که همراه تب و تشنج مننژیت داشتند به عنوان گروه مورد و کودکانی که تب و تشنج داشته ولی مننژیت نداشتند به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. موارد زیر بین دو گروه مقایسه شد: سن زیر یکسال، درمان خوراکی آنتی بیوتیک قبل از بروز تشنج، لتارژی، بی قراری، استفراغ، سفتی گردن، فونتانل برجسته، سردرد، خواب آلودگی، کوما، توکسیسیتی و کمپلکس بودن تشنج.

یافته ها: از مجموع 254 کودک، 12 مورد (4.7%) مننژیت داشتند. لتارژی (p<0.0006)، تحریک پذیری (p<0.0008)، استفراغ (p<0.0001)، سفتی گردن (p<0.0001)، فونتانل برجسته (p<0.05)، سردرد (p<0.006)، خواب آلودگی (p<0.0001)، توکسیسیتی (p<0.0012)، کوما (p<0.005)، تشنج کمپلکس (p<0.04) و مصرف آنتی بیوتیک قبل از تشنج (p<0.0002) به طور معنی داری در کودکان مبتلا به مننژیت بیشتر بود. تمام کودکان مبتلا به مننژیت حداقل یکی از شرایط زیر را داشتند: سن زیر یکسال، مصرف اخیر آنتی بیوتیک و علائم کلینیکی مثبت.

نتیجه گیری: با استفاده از معیارهای کلینیکی و نوع تشنج (ساده و کمپلکس)، می توان کودکان بالای یکسال را که مننژیت دارند، از آنهایی که مننژیت ندارند، تشخیص داد. لذا انجام روتین پونکسیون مایع نخاع در تمام کودکانی که با تب و تشنج مراجعه می کنند و سابقه مصرف اخیر آنتی بیوتیک ندارند، ضرورت ندارد.