بررسی اثر ارتز کاهنده تون در کودکان دایپلژی اسپاستیک 8-2 ساله

سابقه و هدف: فلج مغزی یک ناهنجاری غیرپیشرونده در مغز است که نقایص حرکتی و وضعیتی در رشد کودک ایجاد می کند و شیوع نوع اسپاستیک آن بیش از سایر موارد است. در توانبخشی از ارتزها برای جلوگیری از عوارض اسپاستی سیتی و بهبود راه رفتن استفاده می شود. با توجه به برخی گزارشات مبنی بر تاثیر ارتز کاهنده تون در کاهش تون کودکان فلج مغزی اسپاستیک، این مطالعه با هدف مقایسه تغییرات تون و الگوی راه رفتن (طول گام، فاصله دو پا و زاویه پا) در دو گروه از کودکان دایپلژی اسپاستیک با و بدون ارتز کاهنده تون انجام شد.

مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی روی 30 کودک دایپلژی اسپاستیک 8-2 ساله در دو گروه تجربی (12 نفر) و شاهد (18 نفر) انجام شد. تون عضلات بر اساس modified ashworth scale و الگوی راه رفتن با ثبت ردپای کودک روی کاغذی که به زمین چسبانده شده بود، قبل و بعد از 12 هفته اندازه گیری شد. در این مدت هر دو گروه سه روز در هفته تحت درمان با ndt بودند. علاوه بر آن گروه تجربی ارتز کاهنده تون را 6 ساعت در روز می پوشیدند.

یافته ها: تون عضلات کل بدن در گروه تجربی کاهش معنی داری داشت (p=0.025). مقایسه تون عضلات پلانتار فلکسور و همسترینگ در گروه تجربی قبل و بعد از مداخله تفاوت معنی داری نشان داد (بترتیب (p=0.006, p=0.01، اما در گروه شاهد معنی دار نبود. میانگین طول گام پای راست (p=0.03) و چپ (p=0.04) در گروه تجربی بیشتر از شاهد بود، اما تفاوت تون اندام فوقانی در هر دو گروه شاهد (p=0.03) و تجربی (p=0.02) معنی دار بود.

نتیجه گیری: ارتز کاهنده تون در کودکان دایپلژی اسپاستیک همراه با اقدامات درمانی متداول موجب کاهش تون به خصوص تون پلانتار فلکسورها و همسترینگ ها و افزایش طول گام می شود. بنابراین این ارتز برای کاهش تون توصیه می گردد.