بررسی وضعیت شاخص های لیبر در زنان بستری شده با تشخیص حاملگی طول کشیده در زایشگاه شبیه خوانی کاشان طی سال 1383-1382

مواد و روش ها: این پژوهش به روش توصیفی روی کلیه ی 450 زن باردار که هیچ مشکل طبی و یا مامایی نداشته و حداقل سن حاملگی آنها (بر اساس lmp و یا سونوگر افی زیر 30 هفته) 40 هفته بوده و جهت ختم حاملگی بس تری شده بودند، انجام شد و شاخص های لیبر (دیلاتاسیون و افاسمان موقع پذیرش، دفعات القا، طول مدت بستری تا زایمان، نوع زایمان و دیستوشی) و اطلاعات مربوط به سابقه ی حاملگی طول کشیده، سن مادر و تعداد پاریتی تعیین و سپس بر حسب سن حاملگی در 4 گروه (40 هفته تا 40 هفته و سه روز، 40 هفته و چهار روز تا 41 هفته، 41 هفته و یک روز تا 41 هفته و سه روز و 41 هفته و 4 روز و بالاتر) با هم مقایسه شدند. نتایج با استفاده از آمارهای توصیفی، کای دو، تی زوجی، کروسکال والیس و من-ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که 131 نفر (29.1%) از زنان در سن حاملگی بین 40 هفته تا 40 هفته و سه روز، 130 نفر (28.9%) در سن حاملگی بین 40 هفته و 4 روز تا 41 هفته، 150 نفر (33.3%) در سن حاملگی بین 41 هفته و یک روز تا 41 هفته و 3 روز و تنها 39 نفر (8.7%) در سن حاملگی بالای 41.5 هفته ختم حاملگی شده بودند که از آنان فقط 12 نفر (2.7%) سن حاملگی بیشتر از 42 هفته داشتند. دیلاتاسیون و افاسمان موقع پذیرش، نوع زایمان و دیستوشی در زنان مورد مطالعه بر حسب سنین مختلف حاملگی اختلاف معنی دار آماری نشان نداد. اما زنان از نظر طول مدت بستری، دفعات القا و علت سزارین بر حسب سن حاملگی با یکدیگر اختلاف داشتند (p<0.05) به طوری که با اقدام به ختم حاملگی در سنین کمتر طول مدت بستری و میانگین دفعات القا بیشتر شده و علت سزارین، اغلب عدم پاسخ به القا و مداخلات درمانی بود.

نتیجه گیری: ختم حاملگی در سن کمتر از 41.5 هفته به خاطر ترس از ناخوشی های مادر ضرورت نداشته و توصیه می شود با سیاست انتظار ختم حاملگی در زنان با حاملگی طولانی را حداقل تا 41.5 هفته به تعویق انداخت.