ارتقا کیفیت منظر جمعی مجتمع های مسکونی با رویکرد اکولوژیک

امروزه با روند رو به رشد جمعیت شهرها و افت کیفیت محیط زیست شهری، نیاز به فضای سبز شهری به عنوان یک کالبد معماری و محیطی دارای فاکتورهای روانشناختی و فیزیولوژیکی برای انسان، بیش از پیش احساس می شود. علاوه بر این، روند فزاینده مصرف انرژی های تجدید ناپذیر مانند سوخت های فسیلی و آلودگی محیط زیست و تخریب جنگل ها در دهه های اخیر باعث ایجاد نظریه ها و روش هایی جدید از سوی طراحان و معماران گردیده تا بتوانند با استفاده از انرژی های تجدید پذیر مانند انرژی خورشید، انرژی باد و انرژی زمین گرمایی سیر نزولی مصرف انرژی را کاهش دهند. طراحان معماری و منظر در اروپا درست زمانی به معماری اکولوژی، پایدار و معماری سبز روی آوردند که با خطر از دست رفتن زیست بوم ها، اتمام انرژی های فسیلی و افزایش قیمت آن ها در کشور های خاورمیانه مواجه شدند. از این زمان به بعد یعنی از دهه 70 میلادی تا به امروز این مباحث به اصلی ترین دغدغه معماران مبدل شدند که جایگاه ویژه ای در تصمیمات و طرح های معماری دارند. دغدغه معماری اکولوژیک بازیابی هویت و آسایش از دست رفته انسان های عصر حاضر است که به دنبال تخریب محیط زیست، گرم شدن زمین، آلودگی هوا و منابع آبی و خاکی و غیره شکل گرفته؛ ازین رو در پی آن است که نه تنها اثرات منفی آلاینده های محیط زیست را بر سلامت انسان کاهش دهد بلکه در پی ایجاد تعاملی مثبت و سازنده بین محیط طبیعی و انسان هاست. روش تحقیق مورد استفاده در این مقاله، توصفی-تحلیلی در بستر مطالعات کتابخانه ای می باشد. این پژوهش پس از مرور و بررسی ادبیات علمی مباحث رویکرد اکولوژیک، منظر جمعی، فضاهای عمومی، تعاملات اجتماعی و فضاهای باز ساکنان مجتمع های مسکونی به ارایه راهکارهای اکولوژیک منطقه ای و اصول و روش های طراحی مناظر جمعی می پردازد.