انجام بهسازی مطلوب در سازه های فولادی طراحی شده به روش حدی نهایی (lrfd) با استفاده از آیین نامه ی 2800 ایران (ویرایش سوم)

سازه های احداث شده در سراسر جهان توسط مهندسین سازه، با توجه به تاثیرگذاری عوامل متعددی نظیر نوع کاربری سازه، نوع سیستم باربری، بارگذاری ساختمان و ...، دارای ضوابط و معیارهای طراحی و اجرایی متفاوتی بر طبق آیین نامه ها و دستورالعمل های اجرایی هستند. این ضوابط و معیارها موجب می شوند تا سازه ها در هنگام بهره برداری و وقوع زلزله های با بزرگای ریشتر زیاد، دارای عملکرد لرزه ای متفاوتی باشند. این تفاوت در عملکرد باعث شده است تا مهندسان عمران، آیین نامه هایی متناسب با شرایط مختلف ایجاد شده در سازه ها را تدوین نموده تا بتوانند با استفاده از آن ها، تمامی مقاصد مورد نظر خود را از احداث سازه، بدست آورند. هم چنین مهندسان عمران در هنگام طراحی و اجرای سازه ها به نحوی عمل می کنند که شرایط حداقلی تعیین شده در آیین نامه های نظام مهندسی را برآورده نمایند که نتیجه این امر، ایجاد ایمنی کافی برای ساکنین ساختمان و کاهش خسارات مالی وارده به سیستم سازهای در هنگام وقوع زلزله، طوفان و ... خواهد بود. از این جهت، مهندسین سطوح عملکردی مختلفی را برای سازه ها مشخص کرده اند که سطوح عملکردی قابلیت استفاده بی وقفه، ایمنی جانی، آستانه فروریزش و ... این سطوح عملکردی را تشکیل می دهند. لذا در پژوهش حاضر سعی خواهد شد تا با استفاده از نرم افزار 2000sap، سازه های فولادی با سیستم قاب خمشی متوسط (طراحی شده با روش lrfd) و با ارتفاع 5، 10 و 15 طبقه طراحی شده و این سازه ها با استفاده از روش استاتیکی غیرخطی (تحت طیف طرح استاندارد 2800 ساختمان ایران-ویرایش سوم) تحلیل شده و پس از بررسی عملکرد لرزهای آن ها با کمک معیارهایی شامل مفصل پلاستیک، دریفت طبقات و سطح کلی عملکردی سازه (مفاصل پلاستیک)، تحت بهسازی مطلوب قرار گرفته و عملکرد لرزه ای سازه در قبل و پس از انجام بهسازی، مورد ارزیابی و مقایسه کامل قرار گرفته است. در پایان پژوهش نتیجه گیری شد که سازه پس از انجام بهسازی مطلوب، در تمامی معیارهای بیان شده دارای عملکرد بسیار مناسب تری است و سطح مفاصل پلاستیک با انجام بهسازی مطلوب به b تغییر کرده و منطبق با آیین نامه 2800 سازه ایران گردیده است.