زمینه گرایی و میان افزایی در باز زنده سازی بناهای تاریخی مطالعه ی موردی: خانه ی کیاموسوی لاهیجان

تاریخ و تمدن هر محیطی، خود را در بناها و رسومات به جامانده از افراد نشان می دهد. سبک و فرم بناها که از گذشته باقی مانده، نشاندهنده ی اصالت و نحوهی تفکر و زیستن آن هاست. اما متأسفانه عدم برنامه ریزی مناسب جهت توسعه ی شهری، انتقال یافتن صعودی جمعیت بدون برنامه به شهرها، اهمیت ساخت و ساز جهت پاسخگویی به رشد جمعیت با تخریب بناهای به جامانده از گذشته بدون توجه به هویت و ارزش آن ها جهت دریافت منافع و سرمایه ی مادی بیش تر، سبب بی اهمیت شدن تدریجی این آثار ارزشمند و در برخی موارد منجر به تبدیل آن ها به مکان های تخریبی گشته است که در برخی موارد آثار سوء اجتماعی– فرهنگی به جا گذاشته است. هدف از انجام این پژوهش، توجه مجدد و روح بخشیدن به بنای تاریخی مورد نظر جهت باز زنده سازی و احیای فرهنگ گذشته می باشد. روش تحقیق در این مقاله تحلیلی- توصیفی همراه با گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای است. موضوع تحقیق، خانه ی قدیمی کیاموسوی واقع در محله ی پردسر شهرستان لاهیجان، استان گیلان است. در این پژوهش ابتدا راجع به زمینه گرایی و عوامل تشکیل دهنده ی آن و میان افزایی و تأثیری که این عوامل در باز زنده سازی بنا دارد، صحبت گردید. سپس از طریق نقشه های دریافت شده از شهرداری لاهیجان به تحلیل موقعیت ها و کاربری های محله ی پردسر و خانه ی کیاموسوی پرداخته شد. در نهایت بر مبنای مطالعات و گفت و گو با ساکنین محله، تغییرات لازم در محله از قبیل: فضای سبز و پارکینگ، حذف کاربری های نامناسب، تعبیه فضاهای موردنیاز و دادن کاربری خانه ی گردشگر (غذاخوری همراه با موزه فرهنگی- مردمی) و طراحی آن صورت گرفت. معیارهای مورد توجه در طراحی شامل حفظ تزیینات، استفاده از زمین بایر مجاور به عنوان موزه ی فرهنگی، تخصیص بخشی از محیط به فضای سبز و آب نما و به کارگیری فضای درون خانه و بیرون به رستوران سنتی و دیگر عوامل اقلیمی و کالبدی می باشد.