مناسب سازی فضاهای شهری با تأکید بر نیازهای افراد ناتوان و معلول مطالعه موردی: شهر آمل

مناسب سازی فضاهای شهری، برای معلولان جسمی و عابرین پیاده، از جمله رویکردهای عدالت محورانه در برنامه ریزی و مدیریت شهری معاصر محسوب می شود. با وجود این بسیاری از عرصه های عمومی شهری هم چون گذرگاه ها، پارک ها و مراکز شهری در اغلب شهرهای ایران نظیر شهر آمل با معضل نامناسب بودن فضا برای استفاده معلولان و عابرین پیاده مواجه اند. مناسب سازی فضاهای عمومی را در این پژوهش برای این قشر مدنظر قرار داده ایم. این پژوهش باتوجه به نوع هدف، توسعه ای کاربردی و از نظر ماهیت و روش، از نوع تحقیقات توصیفی، تحلیلی میدانی است. جامعه آماری این شامل دو بخش کالبدی و انسانی می شود که بخش کالبدی فضاهای شهری در سطح شهر آمل و بخش انسانی آن شهروندان و کارشناسان تشکیل می دهند. نتیجه حاصل از پژوهش نشان می دهد: شهرآمل دارای مسائل و مشکلات فراوان در شرایط بحرانی در حوزه پیاده رو است و مجموع این عوامل فضای آشفته، ناسالم و فاقد ایمنی و راحتی را برای گروه های مختلف اجتماعی، بویژه معلولان و جانبازان در این فضا ایجاد کرده است. و مسئولین و مدیران شهری باید نگاه ویژه به مسئله داشتند.