راهکارهای طراحی خانه منطبق بر مفاهیم جوان اوتیسم

این مقاله بر آن است که با استفاده از شناسایی خصوصیات افراد اوتیستیک به طراحی معماری دست یابد که در جهت آسایش و حس استقلال هر چه بیش تر افراد اوتیستیک به کار گرفته شود. اوتیسم یکی از چهار ناتوانی رشدی اصلی است و از هر یک هزار کودک متولد شده در ایران، سه کودک به آن مبتلا هستند. افراد اوتیستیک به علت دارا بودن اختلالات در حواس، بسیار با محیط اطراف خود در ارتباطند و از آن تأثیر می پذیرند و معماری به عنوان واسطی بین محیط و انسان، باید متناسب با نیاز کاربران طراحی شود. با این وجود در ایران نمی توان خانه های مسکونی را یافت که مختص به افراد اوتیستیک و نیازهای آن ها طراحی شده باشد. گزینه های سکونتی برای جوانان اوتیستیک محدود است، درحالی که اوتیسم یکی از اختلالاتی است که بالاترین رشد و سرعت را در بین افراد داراست. اطلاعات نشان می دهد که اکثر جوانان اوتیستیک همراه با مادر و پدرشان زندگی می کنند اما این همراهی همیشگی نیست. زمانی که والدین کهنسال شوند، جوانان اوتیسم به علت وابسته بودن به والدین، دچار درماندگی می شوند. بنابراین برای از بین بردن استرس والدین و فرزند اوتیستیک، باید شرایط و محیطی را برای جوانان اوتیستیک به وجود آورد که علاوه بر امن بودن و مطابق بودن با نیازهای خاص فرد اوتیستیک، به وی حس استقلال و اعتماد به نفس داده و در وی امید به زندگی و هدفمندی ایجاد کند. آنچه پیش روست، نتیجه مطالعات کتابخانه ای، بر روی ویژگی های اوتیسم و تأثیر فضاهای معماری بر آن است.