تأثیر عرصه های زندگی خصوصی و جمعی بر طراحی سکونتگاه های دانشجویی

تأثیر عرصه های زندگی خصوصی و جمعی بر طراحی سکونتگاه های دانشجویی (نمونه های موردی: خوابگاه دانشگاه شهید باهنر کرمان، خوابگاه مدرسه عالی مدیریت تهران، خوابگاه دانش آموزان تایتگن)

اولین مابازای خوابگاه های دانشجویی در ایران را می توان حجره های طلبگی دانست. برای بسیاری از دانشجویان، ورود به دانشگاه آغاز مرحله جدیدی از زندگی بوده و تجربه زندگی خوابگاهی، تجربه متفاوتی در نحوه سکونت آن ها محسوب می شود.

خوابگاه های دانشجویی امروزه اغلب توانایی برطرف کردن بسیاری از نیازهای سکونت دانشجویان را ندارند. هم چنین در این سکونتگاه ها عرصه فعالیت های متعارض یکدیگر هم چون مطالعه، استراحت و فعالیت های شخصی، تعامل اجتماعی و... وجود دارد که بدین سبب، امکان اعمال کنترل و مدیریت بر تعاملات با دیگران از اولویت بالایی در میان دانشجویان برخوردار است. در این پژوهش که مبتنی بر روش تحقیق توصیفی تحلیلی به انجام رسیده و داده های مورد نیاز از طریق رجوع به منابع کتابخانه ای و میدانی به دست آمده اند، سه خوابگاه دانشگاه شهید باهنر کرمان، مدرسه عالی مدیریت تهران و تایتگن دانمارک به عنوان نمونه های موردی تحقیق، مورد مطالعه قرار گرفته اند.

این تحقیق ضمن پرداختن به دیدگاه ها و مبانی نظری موضوع، به تحلیل نحوه شکل گیری عرصه ها در سه نمونه و معرفی مهم ترین عوامل موفقیت یا عدم توفیق آن ها در تعریف و ایجاد عرصه های خصوصی و جمعی می پردازد تا از این طریق، مبانی، چارچوب های نظری و معیارهای لازم را به منظور طراحی سکونتگاه های مناسب با محوریت توجه به عرصه های زندگی خصوصی و جمعی دانشجویان ارائه نماید.