شناسایی و تحلیل الگوی گسترش کلان شهر اهواز در بازه زمانی 1360 تا 1400

شناسایی و تحلیل الگوی گسترش ‌کلان شهر اهواز در بازه زمانی 1360 تا 1400

شهرنشینی، رشد شهری و گسترش نامطلوب آن به عنوان پدیده ای جهانی، همۀ کشورهای جهان را تحت تأثیر قرار داده است. در دهه های اخیر در ایران رشد و گسترش شهرها به صورت نوعی معضل یا مسأله نمایان شده است و کلان شهر اهواز نیز از این مسائل جدا نیست. هدف این پژوهش شناسایی و تحلیل الگوی گسترش ‌ کلان شهر اهواز در بازه ی زمانی 1360 تا 1400 است. این پژوهش از لحاظ ماهیت هدف کاربردی و از نظر روش شناسی توصیفی- تحلیلی می باشد و به دنبال بررسی روند گسترش فیزیکی و الگوی گسترش کلان شهر اهواز در افق 1400 است.

برای دستیابی اهدف ابتدا روند گسترش فیزیکی در دوره ی 35 ساله (1360 تا 1395) بررسی شد و سپس 14 شاخص برای بررسی گسترش بهینه توسعه ی کلان شهر اهواز در افق 1400 استخراج شدند که با استفاده از منطق فازی (fuzzy) این شاخص ها استاندارد شدند و در ادامه برای مدل بهینه با استفاده از مدل تحلیل ترکیبی anpdematel سه سطح برای گسترش این شهر مشخص شده که در ترکیب با overlayfuzzy و gama 0.9 در محیط gis نقشه های خروجی نیز با استفاده از نرم افزارهای envi و arc gis استخراج شد. نتایج نشان داد در سطح مدل های پیش بینی کننده ی اراضی کشاورزی با وزن های 0.101 و 0.118 بیش ترین اهمیت و مهم ترین عامل تغییر یافته در روند گسترش فیزیکی کلان شهر اهواز بوده است. همچنین خروجی سطح بندی گسترش فیزیکی در افق 1400 مشخص شد که بهترین مکان در محدوده ی بلافصل منطقه ی 8 شهری و عدم قرارگیری بر سایت زمین های کشاورزی در این شهر می باشد.