نقش هویت هنر معماری ایرانی- اسلامی در آموزش معماری

نقش هویت هنر معماری ایرانی- اسلامی در آموزش معماری

حفظ هویت درطراحی معماری، درکشوری با قدمت ایران و با غنای معماری که ریشه در اندیشه های فلسفی و حکمت هنر اسلامی و ایرانی دارد، همیشه موضوعی چالش بر انگیز بوده است. جریان های تجدد خواهی 100 سال اخیر همانگونه که جامعه سنتی در حال گذار به مدرنیته ایرانی را سردر گم و عناصر نامحسوس فرهنگی را کمرنگ تر کرده اند، چندان به نفع معماری نیز نبوده اند. متاسفانه از گرایشات معماری سنتی نیز چه در حوزه آموزشی و چه درسطح جامعه چندان استقبال نمی شود.

اما معماران جوان در جستجوی حلقه گمشده گذشته و امروزند، این پژوهش با تکیه بر چندین سال تدریس در دانشکده های معماری با بهره گیری از نظرات دانشجویان و اساتید معماری که بر اساس ارائه پرسشنامه در دو جامعه آماری متفاوت به روش تحقیق توصیفی- پیمایشی و با ابزار پرسشنامه بررسی شده است.

نتیجه تحقیق نشان می دهد دانشجویان بر این باورند که بایستی از اصول سازماندهی و گونه شناسی فضای ایرانی بیشتر استفاده شود تا اینکه صرفا عناصر و تزیینات معماری ایرانی تکرار شود. اما اساتید معماری بر این عقیده بودند که عناصر و الگوهای تاریخ معماری ایران حضور موثر در دوره های متمادی، تکامل و پالایش یافته، دارای هویتی مستقل از زمان شده اند و مفهوم عامی را از یک الگو یا یک عنصر معماری ارائه می دهند که شان تجریدی یافته و دارای تصویری ذهنی و حامل بار عاطفی است و می توان از آنها در شکل تجریدی خود در معماری امروز استفاده کرد.