تاثیر اندیشه های ایرانی بر فرم گیری معماری ایرانی اسلامی

تاثیر اندیشه های ایرانی بر فرم گیری معماری ایرانی اسلامی

ساختمان های تاریخی هر کشوری بخشی از شناسنامه فرهنگی و کارنامه مردمی است که در آن زندگی می کرده اند، هر چند برگ های زرین این دفتر پر ارج پراکنده است اما از همین پراکنده ها، چیزهایی می توان گردآورد که در هیچ دیوان پرداخته نیامده است. معماری ایران دارای خصوصیت هایی است که در قیاس با معماری دیگر کشورهای جهان از اهمیت بالایی برخوردار است. ویژگی هایی چون طراحی مناسب، محاسبات دقیق، قالب درست پوشش، رعایت مسائل فنی و علمی درساختمان، ایوان های رفیع، ستون های بلند و در آخر تزئینات متعدد که هر یک در عین بی آلایشی معرف شکوه معماری ایران است.

در معماری ایرانی، با وجود خصلت هایی چون تناسب و زیبایی سردرها و گنبدها و ایوان ها خصلتی که بیشتر در خور بررسی است گوهر معماری ایرانی و منطق ریاضی و عرفانی آن است. درونگرایی و تمایل معماران ایرانی به سوی حیاط ها، پادیاوها، گودال باغچه ها، هشتی ها و کلاه فرنگی ها که شبستان ها را گرداگرد خود گرفته است که از گذشته جزء منطق ایرانی بوده است. اما در معماری اسلامی از چنین خصوصیت ها و ویژگی های معماری ایرانی استفاده شده است، وجود اندیشه های معماری اسلامی که از ورود دین مبین اسلام به ایران در معماری آغاز گشت و معماری ایرانی اسلامی را پدید آورد و تا اوایل زمان قاجار به صورت پیوسته مورد استفاده قرار می گرفت.

معماری اسلامی اولیه تحت تاثیر معماری رومی، بیزانسی، ایرانی، بین النهرینی و تمام سرزمین های دیگری بود که مسلمانان در قرن هفتم و هشتم فتح کردند. شاخصه های معماری ایرانی اسلامی می توان از گنبدهای بزرگ و مناره ها، حیاط های بزرگ که با سالن نمازخانه ی مرکزی ادغام شدند، ترکیب هندسه با تاثیرات بصری و استفاده از رنگ که تعادل در فضاهای مثبت و منفی ایجاد کرده است، نور، نقوش اسلیمی و آرابسک، کاربرد وسیع خوشنویسی عربی به عنوان عنصر تزیینی دانست.