اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی بیماران قلبی - عروقی

اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی بیماران قلبی - عروقی

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی بیماران قلبی - عروقی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی ، طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری 3 ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران قلبی عروقی مراجعه کننده به بیمارستان نقوی شهر کاشان در سال 1400 بودند. از بین آنها 30 نفر ( 14 مرد و 16 زن ) به روش نمونه گیری هدفمند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ( 15 نفر ) و گروه گواه ( 15 نفر)، گمارده شدند.

افراد گروه آزمایش، روان درمان مبتنی بر دیدگاه روانشناسی مثبت نگر را در 6 جلسه، 60 دقیقه ای به صورت انفرادی، دریافت کردند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های آلکسی تیمیا تورنتو- 20 (بگبی و همکاران، 1994 ) استفاده شد . داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس تک متغیره، تحلیل شد . یافته ها: باتوجه به نتایج پژوهش، در نمره های متغیر نارسایی هیجانی و مولفه های آن شامل؛ دشواری در شناسایی احساسات، دشواری در توصیف احساسات ، با توجه به اثر اصلی مراحل زمانی، اثر اصلی مداخله رواندرمانی و همچنین اثر تعاملی مراحل زمانی با مداخله روان درمانی، تفاوت معناداری مشاهده شد ( 0.01 > p) نتیجه گیری: روان درمانی مثبت نگر بر کاهش ناگویی هیجانی در بیماران قلبی عروقی دارای اثربخشی و کارایی بود.