مقایسه ی سطح سرمی فنوباربیتال و فنی توئین بین کودکان مبتلا به صرع پایدار و صرع پایدار مقاوم

روش بررسی: سطح سرمی فنی توئین و فنوباربیتال در 20 کودک (1 ماهه تا 12 ساله) مبتلا به صرع پایدار مقاوم (کاندید برای دریافت میدازولام) با 20 کودک مبتلا به صرع پایدار مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان کودکان دانشکده ی پزشکی تبریز که از نظر سن، جنس، ایتولوژی، شکل تشنج و مصرف داروهای تشنجی قبلی با یکدیگر جور شده بودند، مقایسه گردید.

یافته ها: در بیماران مبتلا به صرع پایدار و صرع پایدار مقاوم میانگین سطح سرمی فنوباربیتال به ترتیب 37.22±2078, 28.03±12.7 میکروگرم به ازای هر میلی لیتر و سطح سرمی فنی توئین به ترتیب 31.42±14.81, 3.38±16.80 میکروگرم به ازای هر میلی لیتر اندازه گیری شد. اختلاف معنی داری بین میانگین سطح سرمی فنوباربیتال (p=0.1) و فنی توئین (p=0.8) در دو گروه فوق وجود نداشت. ارتباط معنی داری بین سطح خونی فنوباربیتال با افزایش سن در گروه صرع پایدار (p=0.1) و گروه صرع پایدار مقاوم (p=0.8) مشاهده نگردید. برخلاف آن آزمایش سطح خونی فنی توئین با افزایش سن در گروه صرع پایدار (p=0.004) و گروه صرع پایدار مقاوم (p=0.01) همراه بود. سطح خونی داروها در هر دو گروه در محدوده ی درمانی بود. نتیجه گیری: تغییرات بالای فارماکوکینتیک داروهای ضدتشنج در کودکان تفاوتی در سطح خونی داروهای فنی توئین و فنوباربیتال وریدی در دو گروه صرع پایدار و صرع پایدار مقاوم ایجاد نمی کند و مقاوم شدن صرع پایدار شاید به دلیل ماهیت بیماری یا سایر علل ناشناخته است که جهت شناخت آن ها مطالعات دیگری پیشنهاد می شود.