راهبردهای موثر در افزایش مهارت تیراندازی دانشجویان یک دانشکده نظامی

روش ها. گروه نمونه مشتمل بر دانشجویان دو کلاس درس مهارت تیراندازی یک دانشکده نظامی بودند که به طور تصادفی خوشه ای از میان سایر کلاس ها انتخاب شده و به دو گروه الف (آزمایش) و ب (کنترل) تقسیم شدند. ابزار گردآوری داده ها فرم ثبت نمرات تیراندازی بود. یافته ها با استفاده از شاخص های آمار توصیفی (درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آزمون های آماری t) مستقل و وابسته، تحلیل واریانس چندراهه، آزمون f و آزمون های تعقیبی) تحلیل شد.

یافته ها. از ابتدا تا انتهای آزمایش، نمرات مهارت تیراندازی سیر صعودی داشت. تغییر تربیت استفاده از دو سبک کمکی (سالن تفنگ بادی و کارگاه شبیه ساز) قبل از میدان تیر واقعی، سبب تفاوت در نمرات نشد. حضور در کارگاه شبیه ساز سلاح سبک، سالن تفنگ بادی و میدان تیر واقعی، سبب افزایش معنی داری در نمرات مهارت تیراندازی شد. تاثیر آموزش در میدان تیر واقعی بیش از دو سبک دیگر بود.

نتیجه گیری: آموزش تیراندازی با کمک شبیه سازی سلاح سبک موجب تفاوت معنی دار در نمرات می شود. همچنین، آموزش با کمک شبیه ساز و تفنگ بادی تنها در حد روشی مکمل توجیه می شود و آموزش با سلاح واقعی همواره مورد تاکید است.