بررسی ارتباط میان نیاز به درمان ارتودنسی بر اساس شاخص زیبایی دندانی با درک افراد از آن در دانش آموزان 14-11 ساله شهر اهواز در سال 84

مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 900 نفر از دانش آموزان 14-11 ساله شهرستان اهواز، شامل 450 پسر و 450 دختر انجام شد. این افراد به طور تصادفی خوشه ای از میان مدارس راهنمایی دخترانه و پسرانه اهواز انتخاب شدند. شرط انتخاب افراد عدم دریافت هر گونه درمان ارتودنسی در گذشته یا در زمان انجام معاینه بود. برای هر دانش آموز دو پرسشنامه تهیه شد که پرسشنامه شماره 1 شامل معیارهای مختلف dai بود و پرسشنامه شماره 2 شامل سئوالاتی در زمینه نظر دانش آموزان از نمای ظاهری دندان هایشان بود. از تست chi-square برای تعیین ارتباط میان متغیرهای کیفی و توصیفی و t-test برای مقایسه بین متغیرهای کمی استفاده شد.

یافته ها: در این بررسی نتایج زیر به دست آمد: در 70.9% دانش آموزان، dai score بین 25-13 بود که ظاهر دندانی با عدم نیاز یا نیاز اندک به درمان را مشخص می کند. در 19.2% موارد dai score بین 30-26 بود که مال اکلوژن مشخص با نیاز انتخابی به درمان را نشان می دهد. در 7.8% موارد dai score بین 35-31 بود که مال اکلوژن شدید با نیاز بسیار زیاد به درمان را نشان می دهد. در 2.1% موارد dai score بیشتر از 35 بود که درمان برای آنها ضروری می باشد. رابطه معنی دار میان dai score، جنس، تکلم، و جویدن وجود نداشت ولی رابطه میان dai score و نیاز به درمان ارتودنسی از نظر فرد و همچنین رضایت از ظاهر دندان ها معنی دار بود (p=0.000).

نتیجه گیری: در مقایسه با بسیاری از مطالعات، دانش آموزان اهوازی ظاهر دندانی بهتری دارند و نیازشان به درمان ارتودنسی کمتر است.

1. رابطه معنی دار بین نیاز به درمان ارتودنسی و درک افراد از آن وجود دارد (p=0.000).

2. در رابطه بین دو جنس، پسران نیاز بیشتر به درمان ارتودنسی دارند که البته از نظر آماری معنی دار نمی باشد.

3. رابطه میان مقیاس dai و رضایتمندی دانش آموزان از ظاهر دندانی خود، نگرانی در هنگام خندیدن، ظاهر دانش آموز در مقایسه با دیگر هم کلاسی ها و مورد تمسخر قرار گرفتن معنی دار بود (p=0.000).