کاهش اندازه سلول های کمپلکس آمیگدال در جنین های موش بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار پس از تجویز مورفین خوراکی

مقدمه: در این تحقیق تاثیر مصرف خوراکی مورفین در موش های باردار را بر تکوین کمپلکس آمیگدال جنین آنها بررسی کردیم.

روش ها: موش های ماده (15 سر) بالغ نژاد ویستار (250-300  گرم) به دو گروه کنترل (8 سر) و آزمایش (7 سر) تقسیم شدند. حیوانات گروه آزمایش روزانه مورفین (0.05 mg/ml) خوراکی دریافت کردند. در روز 19 بارداری، جنین ها (57 سر در گروه کنترل، 49 سر در گروه آزمایش) از بدن مادر خارج و در فرمالین 10% به مدت 90 روز فیکس شدند. مراحل تثبیت، پردازش بافتی، برش گیری و رنگ آمیزی (به روش هماتوکسیلین-ائوزین) انجام و نمونه ها (در هر گروه 200 نمونه) با استفاده از میکروسکوپ نوری و نرم افزار موتیک مورد آنالیز قرار گرفتند. خون مادران (0.9 cc) پس از جمع آوری در دور 3000 به مدت 5 دقیقه سانتریفوژ شد. محلول روئی برای اندازه گیری غلظت کورتیکوسترون پلاسما مورد استفاده قرار گرفت.

یافته ها: تحقیق ما نشان داد که قد و وزن جنین های گروه آزمایش تفاوت معنی داری با گروه کنترل نداشت. تجویز مورفین موجب کاهش ابعاد و مساحت کمپلکس آمیگدال در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شد. اندازه سلول ها در این ناحیه در گروه آزمایش کاهش ولی تعداد آنها افزایش یافته بود. تجویز مورفین سبب افزایش سطح پلاسمائی کورتیکوسترون خون موش های مادر در گروه آزمایش نشد.

نتیجه گیری: تجویز خوراکی مورفین با کاهش رشد کمپلکس آمیگدال در جنین موش های باردار همراه است که با توجه به اهمیت ویژه آمیگدال در بروز رفتارهای مختلف، ممکن است باعث بروز ناهنجاری های رفتاری در نسل بعد شود.