استراتژی های مدیریت شهری و جایگاه سکونتگاه ها در صنعت گردشگری (نمونه موردی: شهرستان های استان اصفهان)

گردشگری که یکی از بخش های در حال رشد اقتصاد جهانی است، برای اکثر کشورها به عنوان صنعتی با استعدادهای بالقوه در خلق انواع منافع اقتصادی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در این میان، مدیریت شهری نقشی قوی در بهبود وضعیت سکونتگاه ها بازی می کند؛ چرا که قادر خواهد بود با ارائه ی برخی استراتژی های کارا صنعت گردشگری را در محلی بسیار شکوفا نماید و با دریغ کردن برخی امکانات، سکونتگاه دیگری با همان میزان پتانسیل را به دور از توسعه گردشگری نماید. استان اصفهان که از مهم ترین قطب های گردشگری کشور محسوب می گردد دربر گیرنده پتانسیل های گردشگری زیادی است که در شهرستان های مختلف کشور پراکنده شده اند. هدف این پژوهش آن است که با توجه به پتانسیل ها و امکانات گردشگری موجود در هر یک از شهرستان که بسیاری از آنها ناشی از انجام اقداماتی از سوی مدیریت شهری است، به دسته بندی آنها بپردازد. در این تحقیق که از نوع کاربردی است، از روش توصیفی-تحلیلی استفاده گردیده است. بدین صورت که ابتدا اطلاعات مورد نیاز جمع آوری گردید و سپس با استفاده از مدل تاکسونومی عددی به تحلیل وضعیت موجود شهرستان ها و سپس رتبه بندی آنها در سه سطح پرداخته شد. نتیجه آنکه از میان شهرستان های استان فقط شهرستان اصفهان نسبتا توسعه یافته است و  سایر شهرستان های استان در حال توسعه می باشند. نکته قابل توجه آنکه هیچ یک از شهرستان های استان در زمینه امکانات موجود گردشگری نسبت به پتانسیل های آن عقب مانده به شمار نمی روند. این امر بیانگر آن است که در استان اصفهان به دلیل توجه مسئولین به امر گردشگری هیچ یک از شهرستان ها عقب مانده به شمار نمی آیند ولی از آنجایی که استراتژی های مدیریت شهری در شهرستان اصفهان کارآمدتر عمل کرده، این شهرستان از وضعیت بهتری برخوردار است و توسعه یافته محسوب می گردد.