بررسی نقش فعالیت های فراغتی در ارتقای انعطاف پذیری فضای شهری

بررسی پیشینه تحولات فضاهای شهری نشان می دهد از جمله چالش هایی که در طراحی اکثر فضاهای شهری به چشم می خورد، فقدان انعطاف پذیری جهت تشویق اقشار مختلف جامعه برای حضور و انجام فعالیت های فراغتی است. از جمله مسائلی که سبب ساز عدم انعطاف پذیری در فضای شهری می شود، تک عملکردی بودن آن است که ریشه در دیدگاه های مدرنیستی دارد. یکی از پیامدهای این دیدگاه، شکل گیری فضاهای شهری با غلبه کاربری اداری است که علت این امر را می توان اعمال قانون تفکیک کارکردهای شهر به چهار بخش کار، تفریح، سکونت و دسترسی دانست. از تبعات منفی آن شکل گیری تعداد زیادی از فضاهای شهری اداری است که در ساعات طولانی از شبانه روز بلااستفاده باقی می مانند. همچنین با محدود شدن عملکردها به کاربری اداری، فعالیت فراغتی توانایی شکل گیری در فضا را نخواهد داشت. از طرف دیگر ضرورت مسئله نشان می دهد که عدم توجه به این موضوع سبب شکل گیری هر چه بیشتر فضاهای شهری غیرمنطعف گشته که با گذشت زمان حضور شهروندان در فضا برای گذران اوقات فراغت و به دنبال آن حیات مدنی دچار بحران خواهد شد. بر این اساس، هدف مقاله حاضر بررسی نقش فعالیت های فراغتی در ارتقای انعطاف پذیری فضای شهری است. روش به کار گرفته شده در این مقاله کیفی بوده و با استفاده از شیوه های تحلیل محتوا، مستندسازی و مطالعه موردی صورت گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد یکی از موثرترین اقدامات برای ارتقای انعطاف پذیری در فضای شهری، ساماندهی بستر فضا برای شکل گیری فعالیت ها خصوصاً فعالیت های فراغتی- تفریحی است.