تاثیر مصالح بوم آورد بر قابلیت گردشگری در مناطق حاشیه ای کویر

کویر سرزمین های کم بارانی است که مفاهیمی را شکل می دهد که نه تنها اقلیمی بلکه نوعی نگرش به جهان هستی است. در بررسی کویر و معماری آن به عنصر یا به عبارتی بهتر، به مفهوم خاک می رسیم که شخصیت این معماری است. مصالح بدست آمده از این خاک اشکال و فضاهای گوناگونی را بوجود آورده است که حضور انسان همجنس با آن، مکانی را شکل داده است که درس پایداری را به مخاطبان خود ارائه می دهد. مصالح کویر که در طول قرن ها همراه با فضای معماری خود را پالوده است، جایگاه مستحکمی را در معماری بیابانی پیدا کرده است، جایگاهی که اکنون توسط هجوم دستاوردها و تکولوژی زمانه جای خود را مصالح بیگانه با خاصیت کویر می سپارد. ولی هنوز مخاطب این معماری که برای دیدن تطابق ساخت و بستر پا به این سرزمین می نهد جنس این معماری را می داند که خاک کویر است. اما چه رابطه ای میان بهره گیری از مصالح بوم آورد در طراحی محوطه های شهری و قابلیت گردشگری این افضاها در مناطق حاشیه ای کویر وجود دارد؟ چه راهبردها و راهکارهایی را (بر اساس نتایج سوال قبل) می توان برای توسعه گردشگری در مناطق حاشیه ای کویر پیشنهاد نمود؟ در این پژوهش سعی بر پیدا کردن رابطه بین مصالح بومی و قابلیت گردشگری بوم های بیابانی بود که از طریق آزمون بصری و تحلیل کمی، کیفی بوسیله میزان استفاده از مصالح بوم آورد و قابلیت گردشگری انجام گرفت؛ تحلیل این نتایج نشان دهنده تاثیر مستقیم میزان مصالح بوم آورد بر قابلیت گردشگری منطقه حاشیه کویر است.