تحلیل نمادینگی عناصر آب و آتش در شاهنامه و مهابهارات

مردمان باستان، جهان را دستکار یا زاده ی خدایان می دانستند، برای طبیعت و نیروهای نهفته در آن قداست خاصی قائل می شدند و حتی برای هریک از این عناصر، خدایی جداگانه در نظر می گرفتند. احترام به آب و آتش حکایت از پیوند طبیعت با زندگی بشر دارد. از سوی دیگر غیرقابل کنترل بودن این قوای طبیعی، بشر را به دعا و اظهار عجز در برابر آنان وا داشته و قدرت فوق العاده ی این عناصر، مقامی خداگونه به آنان بخشیده است. از آنجایی که روایت های اسطوره ای ایران و سایر اقوام از جمله هند به یکدیگر شباهت دارند و اسطوره ها؛ نمایشگر اندیشه های اقوام گوناگون هستند، حماسه ها نیز از جهت ارتباط با اسطوره، بهترین منبع برای آگاهی از چند و چون تفکر اولیه و جهان بینی و آمال مردمان به شمار می آیند. لذا در این پژوهش کوشیده شده است، به عناصر آب و آتش در شاهنامه ی فردوسی و حماسه ی ملی هندوان، مهابهارات پرداخته شود و از رهگذر بررسی تطبیقی، همانندی های فکری این اقوام را در گذشته تبیین گردد.