ساختارشناسی الگوهای فضایی کاخ های دوره صفویّه با رویکردی ساختارگرایانه نحوه استفاده از این الگوها در معماری معاصر ایران

برای درک چالش پیش رو در معماری ایران معاصر کافیست در یکی از خیابان های به اصطلاح تجدد یافته ی شهرهای ایران قدم زد تا مجموعه ایی از تضادهای معماری را مشاهده نمود. مجموعه ایی ناهمگون از ترکیب نماهای کلاسیک اروپایی و مدرن، خط آسمانی نا هموار، عدم تناسب شکل ها و عملکردها و... تنها اشارات کوچکی به این چالش ها و مشکلات است. در طی حل این تضادها به نظمی نیازمندیم که بر اساس الگوهای فرهنگی ایرانی باشد. بخشی از این بحران نتیجه ی عدم شناخت و برخورد درست ما با زبان معماری خود می باشد که اشاره به ضرورت شناخت درست آن دارد. مجله های معماری قفل هایی بزرگ بر ذهن معماران ایرانی افکنده اند و معمار بدون توجه به پیشینه، فرهنگ بومی و شرایط اقلیمی بستر و زمینه طرح دست به طراحی می زند. آنچه از آن به اسم مدگرایی یاد می کنیم بر تار و پود افکار هنرمندان و معماران کشورمان رخنه کرده و این نیاز همواره احساس می شود که معماری امروز ما نیازمند الگو و زبان مرجعی است که ساختار معماری ایرانی را احیا کند، عدم وجود الگوهایی که طراحان امروزی را سمت و سویی مشخص در برخورد با معماری غنی ایرانی دهد همواره احساس می گردد. معماری ایرانی بر اساس دیدگاه ساختارگرایانه از الگوهای زبانی مشخصی ساخته شده است. این الگوی زبانی متشکّل از واحدهای معنادار مشخصی است که بر اساس قاعده ی نحوی خاصی در کنار یکدیگر چیده شده اند و معماری ما را به وجود آورده اند. معماری کاخ های دوره صفویّه به دلیل غنا و تنوع الگو های فضایی و ساختاری خود، بستر مناسبی برای مطالعات با نگاهی ساختارگرایانه در این حوزه می باشد.