بررسی روند اشتغال و بیکاری در استان قزوین با استفاده از مدل تغییر سهم و ضریب مکانی در دوره (1385-1395)

اشتغال نیروی انسانی مهمترین و اساسی ترین هدف برنامه ریزی اقتصادی – اجتماعی هر کشور را تشکیل می دهد و هم چنین از مهم ترین برنامه ریزی های توسعه به شمار می رود به طوری که می توان گفت هیچ برنامه ای بدون توجه به مسئله اشتغال نمی تواند نتیجه مطمئنی را به همراه داشته باشد. اصولا ایجاد اشتغال و حل مسئله بیکاری بهترین پشتوانه برای اجرا و پیشبرد دیگر اهداف برنامه ریزیها به حساب می آید. استان قزوین با داشتن میانگین نرخ بیکاری 11.6 در سال 95 از عمده ترین مناطق انباشت بیکاری می باشد. با توجه به اینکه این استان یک درصد از مساحت کشور را به خود اختصاص داده و نقش این استان در اقتصاد و تولید کشور پنج درصد می باشد که این رقم قابل توجه بوده و نیازمند هدف گذاری کاربردی و راهبردهای اصولی و اساسی است. بر اساس آمار نفوس و مسکن سال 95، نرخ مشارکت اقتصادی برابر با 39.3 درصد بوده است و این موضوع چشم انداز مثبتی را برای آینده اقتصادی استان متصور می کند. هم چنین سهم کشاورزی استان قزوین در اقتصاد 22 درصد است که میانگین کشوری 18.6 است یعنی 3.4 درصد بیشتر از میانگین کشوری است، سهم بخش صنعت در ایجاد اشتغال در استان قزوین با 35.5 درصد، از میانگین کشوری 3.6 درصد بالاتر است و بخش خدمات نیز 45 درصد در اشتغال استان که 5 درصد بالاتر از میزان کشوری می باشد. و هم چنین نرخ بیکاری استان در سال 95 میزان 11.6 بوده است که نسبت به سال 90 حدود 0.7 کاهش داشته است. بر اساس اهداف تحقیق حاضر در زمینه اشتغال استان قزوین، به دنبال تجزیه و تحلیل روند رشد اشتغال در بخش های عمده اقتصادی درکشاورزی، صنعت و خدمات در سال های 85-95 و هم چنین تعیین بخش های پایه در اقتصاد استان و کشور می باشیم. در این تحقیق از مدل تغییر سهم و ضریب مکانی برای شناسایی بخش های فعال در زمینه اشتغال استفاده شده است.