سنجش رضایت مندی از سکونت شهری با تاکید بر مسکن شهری (مورد شناسی مناطق 1 و 8 شهرداری تبریز)

مباحث مربوط به سکونت شهری و به خصوص رضایت مندی سکونتی شهری یکی از مطالعه شده ترین موضوعات در حیطه برنامه ریزی شهری و شهرسازی می باشد. در ایران بدنبال افزایش شهرنشینی و سرعت بالای تغییرات در بافت های شهری به دلایل مختلف کیفیت محیط سکونتی در نواحی شهری به شدت تنزل یافته است. شناسایی عوامل موثر در میزان رضایت و نارضایتی سکونتی ساکنان، می تواند در جهت تحلیل وضع موجود سکونتی، تصمیمات آتی به منظور ارتقای سطح کیفی محدوده های سکونتی افراد و جلوگیری از تکرار نواقص در سایر مکان ها موثر واقع گردد. هدف از این تحقیق ارزیابی رضایت مندی ساکنان مناطق یک و هشت شهری تبریز از سکونت شهری و مسکن می باشد. پس از پخش پرسشنامه به تعداد 250 عدد بصورت تصادفی در بین ساکنین با برنامه spss به تحلیل نتایج ناشی از آن پرداخته شد. به این منظور از آزمون های t و واریانس یک طرفه و رگرسیون استفاده شد که نتایج آن عبارت اند از: بین رضایتمندی سکوتنی و جنسیت هیچ رابطه ای وجود ندارد، میزان رضایتمندی می شود در افراد مجرد بیش تر از افراد متاهل می باشد، بین میزان تحصیلات و رضایتمندی سکونتی رابطه معنی دار وجود دارد، بین رضایتمندی سکونتی و میزان درآمد ماهانه رابطه معنی دار وجود دارد، بین رضایتمندی سکونتی و نوع اشتغال هیچ رابطه معنی دار وجود ندارد. از نظر همبستگی بین متغیرها، محل تامین خدمات، کیفیت مساکن، مشارکت اجتماعی دارای همبستگی قوی تر می باشند. بیش ترین ارتباط بین شاخص ها با متغیر وابسته: طراحی واحد مسکونی، اندازه واحد مسکونی، آسایش محیطی، می باشد. و کم ترین رابطه مربوط به شاخص های موضوعات کلی ساختمان و روابط همسایگی می باشد بیش ترین اثر مربوط به مشارکت محلی (0.57) و در مرتبه بعدی مربوط به شاخص کیفیت مسکن (0.36) می باشد. اثرات غیرمستقیم شاخص های واحد همسایگی (0.8) و کیفیت محله (0.12) بیش ترین مقدار را دارند.