بررسی عوامل موثر بر میزان الگوپذیری دانش آموزان مقطع متوسطه دوره اول از همکلاسان خود

دوره نوجوانی به دلیل رشدو غایت گرا بودن اهمیت زیادی در شکل گیری آینده دانش آموزان دارد. در این دوره نقش مدرسه و گروه همسالان پر رنگ تر و مهم تر می گردد و نوجوانان به دلیل عدم شکل گیری شخصیت و هویت ثابت در پی یافتن الگویی مناسب جهت هماهنگ کردن گفتار و رفتار خود با آن هستند. به همین دلیل این تحقیق به منظور بررسی عوامل موثر بر الگوپذیری دانش آموزان مقطع متوسطه دوره اول استان قم از هکلاسانشان انجام شده است. هدف این تحقیق مشخص کردن عوامل موثر بر میزان الگوپذیری دانش آموزان مقطع متوسطه اول از همکلاسی های خود و چگونگی تاثیرگذاری آن ها در افکار و رفتار آن ها است. روش به کار گرفته در این تحقیق، روش توصیفی از نوع پیمایشی (مقطعی) می باشد. حجم نمونه آن 30 نفر از دانش آموزان سه مقطع از مدرسه متوسطه دوره اول دخترانه فیض کاشانی می باشد. تحلیل اطلاعات با استفاده از روش خی دو نشان می دهد که از نظر نمونه آماری، بین ویژگی های ظاهری همکلاسان و میزان الگوپذیری از آن ها رابطه ای منفی وجود دارد. یعنی این دانش آموزان، ویژگی های ظاهری و خوش قیافه بودن همکلاسی های خود را دلیل الگوپذیری از آن ها نمی دانند. هم چنین محبوبیت داشتن نزد معلم از عوامل موثر الگوپذیری آن ها از همکلاسانشان به شمار می رود. بین سطح فرهنگی همکلاسان و میزان الگوپذیری دانش آموزان از آن ها، تفاوت معناداری وجود دارد. یعنی هر چه سطح فرهنگی همکلاسان به هم نزدیک تر باشد، احساس یگانگی و همتایی بین آن ها بیش تر است و برعکس. بعلاوه از نظر دانش آموزان، والدین تاثیر زیادی برای میزان و نوع الگوپذیری آن ها دارند. بنابراین والدین دارای نقش تربیتی مهمی در این دوره هستند و می توانند با برقراری ارتباط دوستانه، نوجوانان خود را راهنمایی کنند.