اثر یک دوره تمرینات ارتعاشی بر خطر سقور در فعالیت های روزمره بیماران مولتیپل اسکلروزیس

هدف و زمینه: اختلالات تعادلی و خطر افتادن از شایع ترین مشکلات بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می باشند. این اختلالات باعث عدم تعادل و کاهش استقلال عملکردی، گسترش ناتوانی و هم چنین افزایش خطر افتادن می شوند. بنابراین مطالعه حاضر با هدف، اثر یک دوره تمرینات ارتعاشی بر خطر سقوط در فعالیت های روزمره بیماران مولتیپل اسکلروزیس طراحی و برنامه ریزی شد.

روش کار:این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون بود. پژوهش در شهرستان اهواز انجام شد و نمونه آماری شامل 17 نفر مرد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس که به صورت تصادفی به دو گروه ارتعاشی (نه نفر) و گروه کنترل (هشت نفر) تقسیم شدند. فاصله ی سنی آن ها بین 20 تا 50 سال بود و تمرینات به مدت هشت هفت هو هر هفته سه جلسه انجام شد. برای اندازه گیری خطر سقوط از مقیاس بین المللی خطر سقوط (fes-i) استفاده شد.

یافته ها: برای تجزیه و تحلیل آماری برای تغییرات درون گروهی از آزمون تی زوجی و برای تغییرات بین گروهی از آزمون تی مستقل از spss نسخه 18 در سطح معنی دار (0.05) استفاده شد. آزمون تی زوجی نشان داد، تفاوت معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون تمرینات ارتعاشی بر میزان خطر سقوط در فعالیت های روزمره وجود دارد و نتایج آزمون تی مستقل نشان داد اختلاف معنی داری بین هر دو گروه کنترل و تمرینات ارتعاشی وجود دارد.

نتیجه گیری: وضعیت ایمن تمرینات ارتعاشی اجازه حفظ یک پوسچر مستقیم و صاف را به طور مستقل به افراد مبتلا به ام اس می دهد. تمرینات ارتعاشی باعث بهبود خطر سقوط در فعالیت های روزمره بیماران مولیپل اسکلروزیس می شود.