تاثیر خود گفتاری انگیزشی در شرایط خستگی بر مهارت دریبل فوتبال

زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر خودگفتاری انگیزشی در شرایط خستگی بر مهارت دریبل فوتبال بود. جامعه آماری کلیه دانش آموزان پسر ابتدایی با دامنه سنی (10 تا 12 سال) شهرستان کاشمر بود. نمونه آماری تعداد 20 نفر انتخاب شدند و آزمودنی ها در گروه خودگفتاری انگیزشی قرار گرفتند.

 روش کار: آزمون مهارتی دریبل بر طبق مدل مور- کریستین در شرایط کنترل (بدون اعصاب خودگفتاری) و آزمایش (با اعمال خودگفتاری) با اخذ پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. جهت بررسی میزان خستگی از پروتکل شبه فوتبالی بانگسبو و مقیاس درک تلاش بورگ (rpe) استفاده شد. آزمودنی ها در هر شرایط کنترل و آزمایش تمرینات مربوط مهارت دریبل را طی 2 جلسه در 2 روز متوالی به مدت زمان هر جلسه 15 تا 20 دقیقه با تعداد 12 کوشش انجام دادند. با این تفاوت که، در شرایط آزمایش که با فاصله 10 روز از شرایط کنترل انجام شد؛ خودگفتاری اعمال شد.

یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که خودگفتاری انگیزشی در شرایط خستگی بر میزان عملکرد مهارت دریبل آزمودنی ها تاثیر معنی داری داشت (0.001(p=.

نتیجه گیری: با توجه به نتایج، به نظر می رسد اگر چه خستگی باعث افت عملکرد مهارت حرکتی همچون دریبل می شود اما استفاده از خودگفتاری انگیزشی در شرایط خستگی، طی اواخر جلسات تمرینی یا حین بازی فوتبال، می تواند موجب بهبود عملکرد شود.