مقایسه واقعیت ارزشیابی توصیفی در مدارس با اهداف، آیین نامه ها و دستورالعمل ها

مقایسه واقعیت ارزشیابی توصیفی در مدارس با اهداف، آیین نامه ها و دستورالعمل ها

روش های سنتی سنجش و ارزشیابی، دانش آموز را در جهت ارائه پاسخ های «صحیح» و از پیش تعیین شده به کار وا می دارد. در این فرایند به رابطه سنجش و یادگیری توجهی نمی شود، آزمون های سنتی باعث ایجاد فاصله بین آموخته ها و واقعیت های زندگی دانش آموز می شود، در حالی که زندگی روزمره او ساختار بسیار پیچیده و مبهمی دارد، آزمون های سنتی به مجموعه های تصنعی، غیرمستقیم و سؤالات روشن «رفتاری» روی می آورند که به سهولت قابل اندازه گیری اند.

در این الگوی جدید ارزشیابی، معلم، ارزشیابی را در خدمت یادگیری بهتر بینجامد. لذا نگاه وی به آن کاملاً تغییر می کند. ارزشیابی های او به گونه ای است که به یادگیری بهتر بینجامد. لذا ضعف های عملکرد دانش آموزان و قوت های آن ها، برای این منظور بررسی می شود که راهی برای برطرف کردن و یا بهبود آنها یافت شود، نه این که صرفاً ضعف ها منعکس شود. همچنین این الگوی ارزشیابی، موجب می شود معلم خود را همسفر یادگیری دانش آموزان بداند و با آن ها در مسیر حرکت کند، نه کسی که در پایان راه ایستاده و منتظر است که مشاهده کند چه کسی زودتر به پایان راه (یادگیری) می رسد.