حق بر شهر در پرتو مکاتب فلسفی و کلامی در نظام حقوق عمومی ایران

حق بر شهر در پرتو مکاتب فلسفی و کلامی در نظام حقوق عمومی ایران

رابطه معناداری بین سه مفهوم قانون، شهر و تمدن وجود دارد. ایرانیان با پیشینه تاریخی طولانی شایسته شهرهای قانونمدار، عدالت محور و سازگار با فرهنگ ایرانی و معیارهای زیست محیطی هستند. شهرداران، برای رسیدن به چنین شهرهایی، ناگزیرند زمینه آغاز نهضت شهروند سازی را فراهم نمایند و به اصول مردم سالاری محلی وفادار بمانند. اعضاء پیرو و منفعل جامعه، در نتیجه این نوع کوشش ها، به شهروند فعال و حساب خواه تبدیل می شود و سهم نظارت همگانی بر عملکرد شهرداریها افزایش می یابد.

احساس رضایتمندی و مسوولیت پذیری، کاهش هزینه های شهر و افزایش کیفیت خدمات سازمانهای محلی بی ارتباط با نهادینه شده حقوق شهروندی نیست. در شهر قانون مدار اختلافات شهر و شهرداری کاهش می یابد و بخش زیادی از نیروی دادگستری که هم اکنون صرف رسیدگی به این نوع مرافعات می شود آزاد می شود. پژوهش حاضر می کوشد اندیشه های حقوقی مرتبط با شهرسازی و مدیریت شهری را مورد بررسی قرار دهد.

افزون بر قوانین شهرداری و شهرسازی کوشش شده است از رویه های قضایی نیز استفاده و دیدگاه دادرسان دادگاه ها و دیوان عدالت اداری در باره قانون شهر تحلیل و بررسی شود. نظریه عالمان حقوق نیز تا حد امکان ارایه و در مفهوم شناسی از آن بهره گرفته شده است. آگاهی از تجربه قانون گذاری سایر کشورها بخصوص کشور فرانسه از نظر دور نمانده است و در برخی از موارد به حقوق این کشور، که در قانون گذاری ایران به طور تاریخی اثر گذار بوده، استناد شده است .