تحلیل سیستمی سازمان کنفرانس اسلامی؛ حیات در لبه ی آشوب

سازمان همکاری اسلامی، بزرگترین نهاد بین المللی بعد از سازمان ملل متحد است که از گستره ای شامل 57 کشور اسلامی در 4 قاره ی جهان برخورداراست. در بررسی ساختار و عملکرد این سازمان، پژوهشگران مختلف رویکردهای چندی را به کار برده اند. این نوشتار کوشیده است تا با تکیه بر«رویکرد سیستمی»، ارزیابی خود را ازکارویژه ها و فونکسیون این سازمان به مثابه یک سیستم بین دولتی ارائه دهد و به این پرسش اساسی بپردازد که چه عواملی درعدم شکل گیری «همگرایی سیستمی» در این سازمان دخیل هستند. برای این منظور این مقاله با فراتر رفتن از نگاه مکانیستی و عنصرگرا تلاش کرده است تا با تاکید بر دینامیسم درونی سازمان همکاری اسلامی و تنش ها و اغتشاشات محیط که در جهت افزایش آنتروپی سیستم عمل می کنند، به نقش و تاثیر بیشتر عوامل واگرایی اشاره کند.