بررسی اثر تخریب هسته قاعده ای جانبی و مرکزی آمیگدال بر اثرات تعدیلی حافظه فضایی ناشی از تزریق گلوکوکورتیکوئیدها در ناحیه پشتی هیپوکمپ

سابقه و هدف: شواهد زیادی نشان می دهد که گلوکوکورتیکوئیدها فرآیند ذخیره حافظه را در حیوان و انسان تعدیل می کنند. گزارش شده که افزایش ذخیره حافظه احترازی (یک نوع حافظه شرطی) ناشی از تزریق گلوکوکورتیکوئید مصنوعی (دگزامتازون) در ناحیه پشتی هیپوکمپ به وسیله تخریب هسته قاعده ای جانبی آمیگدال بلوک می شود. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثرات تخریب دو طرفه هسته های قاعده ای جانبی و مرکزی آمیگدال بر تعدیل ذخیره حافظه فضایی ناشی از تزریق دوطرفه گلوکوکورتیکوئیدها به داخل ناحیه پشتی هیپوکمپ در مدل یادگیری فضایی احترازی مکانی می باشد.

مواد و روش ها: موش های نر نژاد لانگ ایوانز (long-evans) با وزن 280 تا 320 گرم در این مطالعه استفاده شدند. ابتدا به صورت دوطرفه روی ناحیه پشتی هیپوکمپ کانول راهنما قرار داده شد. یک هفته بعد، موش تحت یادگیری فضایی مدل احترازی مکانی آموزش داده شد. در طی آموزش (30 دقیقه) در دستگاه احترازی مکانی، حیوان یاد می گرفت که با کمک اشیاء اطراف مکان دریافت شوک (ناحیه منع شده) را شناسایی کند و از ورود به آن خودداری کند. بلافاصله بعد از آموزش، دگزامتازون به عنوان آگونیست گلوکوکورتیکوئید (0.1 میکروگرم در 0.6 میکرولیتر) یا ru 38486 به عنوان آنتاگونیست گلوکوکورتیکوئید _3 نانوگرم در 0.6 میکرولیتر) به صورت دو طرفه داخل ناحیه پشتی هیپوکمپ تزریق شد. در هر دو بررسی، هسته های قاعده ای جانبی و مرکزی آمیگدال به ترتیب توسط nmda و ایبوتونیک اسید (2 میکروگرم در 0.5 میکرولیتر) تخریب شد. 24 ساعت بعد از آموزش، میزان حافظه فضایی موش برای احتراز کردن از مکان شوک ارزیابی شد. این ارزیابی در یک دوره 30 دقیقه ای با کمک دو ملاک مدت زمان دوره نهفته قبل از ورود به ناحیه منع شده (شوک) و تعداد و رودهای مکرر به ناحیه منع شده اندازه گیری شد.