بررسی اثرات استرس حاد و دگزامتازون بر علایم ناشی از قطع مرفین در موش های سوری معتاد

مواد و روش ها: در این مطالعه موش های نر سوری سفید آزمایشگاهی نژاد آلبینو با وزن 25 تا 30 گرم مورد استفاده قرار گرفتند. برای معتاد کردن حیوانات از روش مارشال استفاده شد؛ در این روش موش ها طی سه روز متوالی و در هر روز سه دوز 50، 50 و 75 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن موش در ساعات 8، 12 و 16 مرفین زیرجلدی دریافت کردند. در روز چهارم، دو ساعت پس از تزریق دوز 50 میلی گرم، برای بررسی علایم قطع به حیوانات نالوکسان با دوز 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و به صورت داخل صفاقی تزریق شد. برای ارزیابی علایم قطع از شاخص های استاندارد مانند تعداد پریدن و سنجش وزن مدفوع ناشی از اسهال استفاده شد. جهت ارزیابی اثر گلوکوکورتیکوئیدها از تزریق زیرجلدی دگزامتازون (0.3، 1 و 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن به عنوان آگونیست گلوکوکورتیکوئیدها) 30 دقیقه قبل از تزریق نالوکسان استفاده شد. برای ایجاد استرس، حیوان به مدت یک دقیقه در آب سرد حدود 18 درجه سانتی گراد شنا می کرد. جهت انجام آزمایشات، حیوانات معتاد به چهار گروه تقسیم شدند. گروه اول به عنوان گروه کنترل بودند که بدون دریافت دارو و یا استرس فقط 30 دقیقه قبل از تزریق نالوکسان، وهیکل (سالین و اتانول 2%) زیرجلدی دریافت کردند. گروه های آزمایش که دوزهای مختلف دگزامتازون (0.3، 1 و 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن) دریافت کردند. گروه سوم قبل از تزریق نالوکسان، استرس ناشی از شنای آب سرد دریافت کردند. گروه چهارم ضمن تزریق فقط دوز 0.3 دگزامتازون (با توجه به اینکه این دوز بهترین پاسخ را داده بود) استرس نیز دریافت کردند.