مقایسه اثربخشی دینوپروستون و اکسی توسین با دوز بالا برای القای دردهای زایمانی در حاملگی ترم و پس از ترم

روش کار: در این کارآزمایی بالینی- تصادفی دوسوکور، 120 خانم باردار که با القاء زایمان مراجعه کرده بودند، به طور تصادفی به دو گروه دینوپروستون واژینال (9 میلی گرم) و تزریق وریدی اکسیتوسین با دوز بالا (6 میلی واحد در دقیقه) تقسیم شدند bishop-score. بعد از 12 ساعت اول، فاصله زمانی بین القاء زایمان تا زایمان، آپگار دقیقه 1 و 5، عوارض مادری و نوزادی، مدت زمان بستری در بیمارستان و هزینه بستری ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون های  t و کای اسکوئر و با بهرهمندی از نرم افزار minitab مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: نتایج حاصله نشان داد که دینوپروستون واژینال باعث کاهش مدت زمان مرحله اول زایمان تا فاز فعال شده است (p<0.01). اما میانگین bishop-score در 12 ساعت اول، فاصله زمانی فاز فعال تا دیلاتاسیون کامل سرویکس و طول مرحله دوم زایمان و همچنین عوارض مادری و نوزادی بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. بر اساس این نتایج، گرچه مدت زمان بستری در دو گروه تفاوت نداشت اما هزینه های بیمارستانی برای گروه دینوپروستون بطور معنی داری بیشتر بود (p<0.05).

نتیجه گیری: بنظر می رسد علیرغم کاهش زمان مرحله اول زایمان تا فاز فعال در گروه دینوپروستون، این دارو تفاوت چندانی با اکسی توسین با دوز بالا به عنوان یک داروی کمکی در القاء زایمان در خانم های با سرویکس نامطلوب ندارد.