اثر استروژن بر روند ترمیم زخم در موش های صحرائی دیابتی

مقدمه: نارسائی در ترمیم زخم در بیماران دیابتی یک مشکل کلینیکی بزرگی محسوب می شود؛ که با بیماری و مرگ بسیاری همراه است. با توجه به نقش مثبت استروژن بر عروقزائی، اپی تلیالی شدن و تکثیر سلول، در این مطالعه اثر احتمالی استروژن بر ترمیم زخم در موش های نر دیابتی مورد بررسی قرار گرفت.

روش ها: این مطالعه بر روی موش نر نژاد ویستار با وزن 20±200 انجام گرفت که به دو گروه سالم و دیابتی تقسیم شدند. هر گروه به سه زیرگروه کنترل، شاهد و تست تقسیم بندی شده اند. در کلیه گروه ها یک زخم مدور با قطر 1.5cm بر سطح پشتی موش های سالم و دیابتی (القاء شده توسط استروپتوزوتوسین) ایجاد گردید. در زیرگروه تست، روزانه 10 μg/sc استرادیول بنزوات به مدت 28 روز تزریق گردید و در زیرگروه شاهد، حلال دارو استفاده شد در حالیکه زیرگروه کنترل هیچ ماده ای دریافت نکرد. اندازه زخم و ارزیابی پاتولوژی در روزهای 3، 5، 7، 14، 21 و 28 مورد بررسی قرار گرفت.

یافته ها: در بررسی ماکروسکوپیک، زخم های گروه دیابتی در مقایسه با گروه سالم ترمیم دیرتری داشته و در زیرگروه تست در موش های سالم و دیابتی التیام زخم از روز 7 به بعد تغییر چشمگیری داشته است (p<0.05). در بررسی میکروسکوپیک میزان تشکیل مجدد بافت پوششی، تشکیل بافت جوانه ای و عروق جدید مورد ارزیابی نیمه کمی قرار گرفت. در تمامی موارد زیرگروه تست پیشرفت محسوسی نسبت به زیر گروه شاهد نشان داده است.

نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده از این تحقیق، استروژن می تواند ترمیم ناقص زخم های دیابتی را بهبود بخشیده و سرعت و ساختار زخم را تحت تأثیر قرار دهد.