بررسی مقایسه ای اثر رتینوئیک اسید اگزوژن بر اندام حرکتی جلویی و عقبی جنین موش نژاد balb/c در شرایط in vitro و مقایسه میزان جذب آن

روش بررسی: در این مطالعه تجربی موش های نر و ماده نژاد balb/c را با هم آمیزش داده و روز مشاهده واژینال پلاک، روز صفر حاملگی در نظر گرفته شد. در روز 12 حاملگی، جنین ها را از لوله های رحمی خارج کرده و جوانه اندام های حرکتی جلویی و عقبی را از جنین جدا کرده و در محیط کشت eagle’ s mem به همراه 20% سرم بند ناف جنین انسان به مدت دو روز کشت دادیم. کشت ها در سه گروه کنترل، شم و تجربی تقسیم شدند. در گروه کنترل جوانه اندام های حرکتی جنین در محیط کشت قرار داده شد و در گروه شم جوانه اندام حرکتی در محیط کشت حاوی الکل تیمار شد (الکل حلال رتینوئیک اسید می باشد). در گروه تجربی رتینوئیک اسید در سه غلظت ^6-10، ^5-10 و ^4-10 مولار به محیط کشت اضافه شد. پس از دو روز انکوباسیون، نمونه ها در فیکساتیو بوئن فیکس شده و از نظر مورفولوژی مورد بررسی قرار گرفتند، سپس مقاطع بافتی از نمونه ها تهیه شد و توسط alcian blue رنگ آمیزی شده و اثر رتینوئیک اسید بر تعداد سلول غضروفی و طول و عرض اندام های حرکتی بررسی شد. میزان رتینوئیک اسید جذب شده از محیط کشت با استفاده از تکنیک h.p.l.c اندازه گیری شد.

یافته ها: اثر توکسیک رتینوئیک اسید اگزوژن در رشد و نمو اندام حرکتی قابل مشاهده است و این تاثیر بر اندام عقبی بیشتر از اندام جلویی است.

نتیجه گیری: رتینوئیک اسید اگزوژن باعث کاهش طول محور پروکسیمال–دیستال اندام های حرکتی و کاهش رشد انگشتان می شود. همچنین رتینوئیک اسید از کندروژنز ممانعت می کند و غلظت های بالا کاهش چشمگیری را در تعداد سلول های غضروفی اندام های حرکتی سبب می شود.