مقایسه تاثیر آموزش خواندن و آموزش سنتی زبان درمانی بر زبان درکی و بیانی کودکان مبتلا به نشانگان داون

روش بررسی: در این پژوهش شبه تجربی و مداخله ای با استفاده از نمونه گیری در دسترس و ساده بر اساس معیارهای لحاظ شده، از کلینیک های توانبخشی نوید عصر تهران، رضوان شهریار، احسان کرج و انجمن سندرم داون کرج 20 کودک مبتلا به سندرم داون از میان 96 کودک سندرم داون انتخاب و به صورت تصادفی تعادلی به دو گروه 10 نفره تخصیص یافتند. گروه اول تحت آموزش خواندن از نوع کل خوانی و گروه دوم تحت آموزش سنتی به مدت شش ماه، سه جلسه در هفته و هر جلسه پانزده دقیقه قرار گرفتند. شرایط زبانی هر دو گروه به صورت پیش آزمون و پس آزمون در زمینه بهره های زبان درکی با استفاده از آزمون رشد زبان فارسی سنجیده شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون های آماری کولموگروف- اسمیرنوف، تی- مستقل و تی- زوجی مورد تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: هر دو گروه پیش از آموزش در تمام بهره های زبانی اعم از زبان درکی (p=0.452)، بیانی (p=0.1) و گفتاری (p=0.428) شرایط یکسانی داشتند، اما پس از آموزش شرایط زبانی گروه خواندن در هر سه متغیر فوق، یعنی زبان درکی (p=0.043)، بیانی (p<0.001) و گفتاری (p<0.001) نسبت به گروه دیگر به میزان معنی داری رشد و پیشرفت بیشتری نشان داد.

نتیجه گیری: آموزش خواندن به روش کل خوانی نسبت به آموزش سنتی تاثیر بهتر و بیشتری بر بهره زبان درکی، بیانی و گفتاری کودکان مبتلا به نشانگان داون می گذارد. به عبارتی بررسی فنوتیپ رفتاری و شناختی کودکان داون نشان می دهد که مسیر بینایی بیشتر از مسیر شنیداری، یادگیری زبان گفتاری را تسهیل می کند و می توان با رویکرد آموزش استعدادها بهترین نتایج را بدست آورد.