بررسی نقش تسهیل کننده روش کرانیوساکرال تراپی همراه با روش بوبت در کاهش اسپاستی سیته اندام تحتانی کودکان دایپلژی اسپاستیک 8-3 سال

هدف از انجام این کارآزمایی بالینی، بررسی نقش تسهیل کننده روش کرانیوساکرال تراپی در کاهش اسپاستی سیته اندام تحتانی کودکان دایپلژی اسپاستیک بوده است. این بررسی، در جامعه آماری 100 کودک فلج مغزی صورت گرفته و 36 کودک دایپلژی اسپاستیک در دامنه سنی 8-3 سال در دو گروه 18 نفری کنترل و مورد، تحت مطالعه قرار گرفتند. افراد هر دو گروه، طی 30 جلسه درمانی به صورت 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت یک ساعت تحت درمان قرار گرفتند. در گروه مورد ابتدا تکنیک های عمومی و ده گانه و سپس تکنیک های موضعی کرانیوساکرال تراپی انجام شد، سپس مطابق روش بوبت تحت درمان قرار می گرفتند اما در گروه شاهد تنها از روش بوبت استفاده می شد. ارزیابی تونوس عضلانی به وسیله معیار modified ashworth دامنه حرکتی غیرفعال به وسیله گونیامتری، مرحله رشد حرکتی توسط معیار بوبت انجام گرفت. کلیه کودکان در طی سه ماه، دو بار (یک بار پیش از شروع درمان و یکبار در پایان مدت تعیین شده) مورد ارزیابی قرار گرفتند و نتایج حاصله در هر گروه، توسط آزمون آماری «تی زوجی»، و بین دو گروه توسط آزمون آماری «تی مستقل» با یکدیگر مقایسه شد، در مورد نتایج حاصله نیز از آزمون «همبستگی» به منظور بررسی همبستگی ها استفاده گردید، و برای بررسی ارتباط بین جنس و گروه های مورد تحقیق، آزمون «کای.دو» مورد استفاده قرار گرفت. نتایج حاصله نشان دهنده بهبودی معنی دار در هر گروه بود؛ اما در گروه مورد، کاهش هایپر تونیسیته اداکتورهای رانی و پلانترفلکسورهای مچ پا بیشتر از گروه شاهد بود؛ همچنین در گروه مورد افزایش دامنه حرکتی غیرفعال ابداکشن رانی و دورسی فلکشن مچ پا بیشتر از گروه شاهد بود و نیز ارتباط معنی داری بین افزایش دامنه حرکتی غیرفعال ابداکشن رانی و بهبود مرحله رشد حرکتی با کاهش هایپر تونیسیته اداکتورهای رانی دیده شد.