مقایسه شیوع استفراغ پس از عمل لوله بستن در دو روش برقراری راه هوایی

زمینه: تهوع و استفراغ یکی از شایع ترین عوارض پس از جراحی و بی هوشی است که باعث اقامت طولانی مدت بیمار در اتاق ریکاوری و بیمارستان و پیدایش عوارضی مانند اختلال های الکترولیتی، کاهش مایعات بدن، خون ریزی از محل بخیه ها و آسپیراسیون ریوی می شود.

هدف: مطالعه به منظور مقایسه شیوع استفراغ پس از عمل لوله بستن در روش برقراری راه هوایی با ماسک و با روش لوله کافدار حلقی (لوله دکتر تشید) به همراه لوله مسدود کننده مری انجام شد.

مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی یک سوکور که در سال 81-1380 در بیمارستان کوثر قزوین انجام شد، تعداد 122 بیمار که در سلامتی یکسان (asa) قرار داشتند به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. داروهای بی هوشی برای القا و نگه داری در دو گروه یکسان بود، ولی ونتیلاسیون بیماران در یک گروه با ماسک و در گروه دیگر با لوله کافدار حلقی انجام شد. برای جلوگیری از اتساع معده در گروه لوله کافدار حلقی یک لوله تراشه شماره 5.5 از مری رد و کاف آن با 8 میلی لیتر هوا پر شد.

یافته ها: شیوع استفراغ در گروه ماسک %23.3 و در گروه لوله کافدار حلقی %14.5 بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. بین میانگین سن و وزن و مدت زمان جراحی در هر دو گروه از نظر آماری اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت.

نتیجه گیری: شیوع استفراغ بعد از عمل در برقراری راه هوایی با ماسک و لوله کافدار حلقی به همراه لوله مسدود کننده مری یکسان است.