با هلیکوباکترپیلوری چگونه مقابله نماییم؟

دفاع میزبان در مقابل عفونت های میکروبی شامل مجموعه پیچیده و گسترده ای از واکنش های ایمنی طبیعی و اختصاصی است. در میان مکانیسم های ذاتی و غیر اختصاصی بر علیه باکتری ها که نفوذ ارگانیسم ها را غیرممکن می سازد، تشکیلات معدی–روده ای حاوی آنزیم های گوارشی، اسید، لیزوزیم، لاکتوفرین و پپتیدهای با خاصیت آنتی باکتریال قوی، اهمیت ویژه ای دارند. در میان انواع باکتری هایی که روزانه با بلع دهانی وارد محیط گوارش می گردند هلیکوباکترپیلوری (h. pylori) به دلیل فرم مارپیچی و ساختار تاژک دار قادر به عبور از سطوح پرقدرت دفاع ذاتی می باشد. شاخص های ویرولانس این ارگانیسم، نفوذ آن را تا لایه های چسبنده مخاطی تسهیل نموده و آماده اتصال به غشای سلول های اپی تلیال معدی می نماید. این خصوصیت ویژه در کنار سایر اجزاء غشایی، هلیکوباکتر را توانمند ساخته و آن را در زمره معدود باکتری هایی قرار می دهد که قابلیت نفوذ و ایجاد عفونت در بافت های معدی را دارا می باشد. با وجود قدرت عفونت زائی بالای هلیکوباکتر پیلوری، اختلال علامت دار، در تعداد کمی از افراد آلوده مشاهده می شود. در این خصوص عوامل متعددی دخیل هستند که در ادامه به آنها اشاره می شود.