درمان ترکیبی آونکس و داکسی سیکلین در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری التهابی و مزمن سیستم عصبی مرکزی همراه با دمیلینیزاسیون و اتیولوژی ناشناخته است. داروهای ایمونومدولاتور از جمله اینترفرون β1a برای درمان استفاده می شود تا از عود یا پیشرفت بیماری جلوگیری کند. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر ترکیب داکسی سیکلین و آونکس با آونکس به تنهایی در بیماران مولتیپل اسکلروزیس فرم عودکننده- بهبود یابنده است.

مواد و روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور در سال 85 بر روی 46 بیمار (29 زن و 17 مرد) مبتلا به فرم عودکننده-بهبودیابنده مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به کلینیک مغز و اعصاب بیمارستان گلستان اهواز در مدت 4 ماه انجام شد. بیماران به روش blocking با تخصیص تصادفی به دو گروه 23 نفری شاهد و مورد تقسیم شدند. گروه شاهد فقط آونکس و گروه مورد درمان ترکیبی آونکس و داکسی سیکلین دریافت کردند. در هر گروه در ابتدای مطالعه و در پایان هر ماه (edss) expanded disability scale score بیماران اندازه گرفته شد. تعداد حملات در دو گروه وedss  اولیه و  edssپایان ماه های اول، دوم، سوم و چهارم در هر گروه و سپس بین دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.

یافته ها: اختلاف میانگین edss ماه چهارم با edss اولیه در گروه مورد، معنی دار بود (p=0.004) اما در گروه شاهد این اختلاف معنی دار نبود (p=0.803). اختلاف edss در هر دو گروه در طول 4 ماه معنی دار نبود (p=0.474). بین حملات در گروه مورد و شاهد اختلاف معنی داری وجود نداشت (p=0.559) درمان ترکیبی بدون هیچ گونه عارضه اضافی در بیماران تحمل شد.

نتیجه گیری: به نظر می رسد، درمان ترکیبی آونکس و داکسی سیکلین در بیماران فرم عودکننده-بهبودیابنده مولتیپل اسکلروزیس، قابل تحمل و تا حدودی مؤثر باشد.