تجویز سیستمیک آزیترومایسین متعاقب درمان های غیرجراحی در درمان بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن

زمینه و هدف: در بسیاری از موارد آنتی بیوتیک ها به عنوان مکمل در درمان پریودنتال پیشنهاد شده است. آزیترومایسین، آنتی بیوتیک با فعالیت بسیار عالی علیه باکتری های گرم منفی می باشد که نیمه عمر طولانی و نفوذ بافتی بسیار خوبی دارد. هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر داروی آزیترومایسین بر روی شاخص های کلینیکی پریودنتال در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن می باشد.

روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی-دو سویه کور و کنترل شده با دارونما در چهل بیمار مبتلا به پرودنتیت مزمن مراجعه کننده به بخش پریودنتولوژی دانشکده دندانپزشکی تهران صورت گرفت. در بیماران شاخص های بالینی clinical attachment level (cal), probing depth (pd), papilla bleeding index (pbi) با استفاده از پروب پریودنتال اندازه گیری گردید و آموزش بهداشت، جرم گیری و تسطیح سطح ریشه ها انجام شد. پس از یک ماه، بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تست و کنترل تقسیم شدند. به گروه تست آزیترومایسین پانصد میلی گرم و به گروه کنترل دارونما روزی یک بار تا سه روز تجویز شد. مجددا دو و چهار ماه پس از آغاز مطالعه شاخص های مذکور اندازه گیری و ثبت شدند. داده ها با آزمون repeated measure anova مورد قضاوت آماری قرار گرفت.

نتیجه گیری: با توجه به محدودیتهای این مطالعه، تجویز داروی آزیترومایسین همراه با جرم گیری و صاف کردن سطح ریشه در مقایسه با جرم گیری و صاف کردن سطح ریشه به تنهایی می تواند شاخصهای بالینی پریودنتال در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط تا شدید موثرتر عمل کند.