بررسی مقایسه ای ارتباط استئوپروز و بیماری های پریودنتال

روش بررسی: در این مطالعه historical cohort از بین 111 نفر که از آن ها (bone mineral density) bmd استخوان های کمری و ران توسط روش (dual-energy x-ray absorptiometry) dxa تهیه شده بود، ایندکس پلاک به روش silness and loe به دست آمد. از این میان 68 نمونه برحسب استئوپروتیک یا نرمال بودن و داشتن بهداشت دهانی بالا یا پایین در 4 گروه به طور مساوی قرار گرفتند. بر روی هر یک از آن ها معاینات کلینیکی پریودنتال شامل خونریزی حین پروب کردن (bop)، تحلیل لثه (gr)، عمق پاکت (ppd) و از دست رفتن دندان (tl) انجام شد. از آزمون آنالیز واریانس 4 طرفه و 2 طرفه جهت پردازش داده ها با 05/0p< به عنوان سطح معنی داری استفاده شد.

یافته ها: آنالیز داده ها ارتباط معنی دار (p=0.050)tl و (p=0.045)gr را با استئوپروز به طور مستقل از بهداشت دهانی تایید نمود. در حالی که در مورد bop و ppd ارتباط معنی داری دیده نشد. در ضمن وجود ارتباط معنی دار بهداشت دهانی با کل شاخص های پریودنتال تایید شد.

نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر استئوپرو با ایجاد تغییر و کاهش ساختار استخوانی، استعداد افرا درا به به پیشرفت و شدت بیماری های پریودنتال افزایش می دهد و در کاهش ارتفاع لثه و تعداد دندان های باقی مانده موثر است.