بررسی تاثیر باز زنده سازی و نوسازی بافت های فرسوده در توسعه گردشگری شهری با استفاده از مدل (swot) نمونه موردی منطقه 12 شهر تهران

امروزه مدیران شهرهای تاریخی به حفظ، احیاء، باز زنده سازی، بهره برداری و معرفی اماکن تاریخی که غالباً دربافت های فرسوده واقع هستند، توجه ویژه ای دارند. هدف آن ها از این اقدام تقویت باورهای ملی و مذهبی و ارتقاء فرهنگی شهروندان است تا در کنار آن منبع درآمدی ارزشمند برای شهر و ساکنان آن فراهم آید. در این بین بیشترین توجه به بدنه های شهری بوده و احیاء آنها یکی از اصلی ترین برنامه های مدیران به شمار می آید. منطقه 12 زادگاه روستای تهران در منابع قرون 6 و 7 هجری مرکز شکل گیری شهر تهران بوده؛ شش محله قدیمی تهران بعنوان عودلاجان، سنگلج، چاله میدان، دولت، بازار و ارگ در منطقه 12 با ویژگی های معماری و شهری خود هنوز گذشته را در خود به نمایش می گذارند. بافت و محورهای تاریخی و فرهنگی ذی قیمتی مانند گذر امامزاده یحیی، گذر پامنار، گذر میرزا محمود مدیر، ناصر خسرو، میدان توپخانه و ... که تعداد آنها بسیار مورد را در بر می گیرد یکی از عناصر اصلی بافت تاریخی و صحنه بسیاری از رخدادهای تاریخ ساز و پیوند دهنده فضاهای فرهنگی و تاریخی آن است که هویت اجتماعی و فرهنگی شهر را در طول تاریخ به نمایش می گذارد. با توجه به اهمیت بافت های تاریخی در عصر حاضر از لحاظ گردشگری در پژوهش حاضر، به بررسی تعاریف و مفاهیم بافت های فرسوده، باز زنده سازی بافت های فرسوده و ... پرداخته شده و در ادامه به ارائه دیدگاه صاحبنظران پیرامون بهسازی فضاهای تاریخی احتمام ورزیده شده است در بخش های بعد به ترتیب توصیف منطقه 12 مدنظر بوده و به بررسی و ارزیابی ابعاد مختلف اعم از اقتصادی، اجتماعی و کالبدی باز زنده سازی بافت های فرسوده در توسعه گردشگری در محدوده مورد مطالعه پرداخته شده است و در انتها با ترسیم ماتریس سوات تحلیل یافته های تحقیق انجام شده است و فرایند نتیجه گیری در این پژوهش در راستای ایجاد محورهای پیاده گردشگری، حفاظت از بافت های کهن شهری متمرکز شده است.