توسعه میان افزا استراتژی به حداکثر رساندن استفاده از زمین در جهت اجرای توسعه پایدار

رشد فزاینده جمعیت شهرنشین و اسکان بیش از 60 درصد جمعیت جهان در شهرها و تداوم این روند، آینده ی کره زمین را بیشتر با چشم اندازهای شهری مواجه می کند. این فضاهای برگزیده تا سال 2025 میلادی افزون بر 5 میلیارد نفر جمعیت خواهند داشت که بیش از 75 درصد جمعیت جهان را در خود جای خواهند داد. این فرایند عظیم شهرنشینی ضمن توسعه ی کالبدی شهرها، باعث از بین بردن زمینهای کشاورزی و تحمیل هزینه های غیرقابل جبرانی بر محیط زیست شهرها شده است. جهت نیل به توسعه پایدار در سکونتگاهها و مدیریت خردمندانه زمین، نیازمند برنامه ریزی جهت مقابله با مشکلات ناشی از رشد جمعیت و در پی آن گسترش نامنظم و بی قاعده مراکز سکونتی بویژه در شهرها هستیم برای جوابگویی به افزایش روز افزون جمعیت، میتوان به جای اشغال زمین هایی که دست نخورده و به اشکال طبیعی خود باقی مانده است، از ظرفیت بافت های شهری استفاده نمود. رویکرد توسعه میان افزا (توسعه درون زا) مفهومی نوین را ارائه می دهد که بر اساس آن اصلاح، بهبود و مداخلات درون شهری در خدمت توسعه قرار می گیرد و بدین صورت مفهوم اصلاح و بهبود با توسعه در می آمیزد. شهرهای موجود کشور از طریق توسعه درونی تا سالیان زیادی می توانند پاسخگوی بسیاری از نیازها از جمله اسکان سرریز جمعیت شهری و ارتقای سرانه های خدمات شهری باشند و مادامی که در درون شهر موجود ظرفیت لازم وجود دارد، استفاده از سایر سیاست های توسعه شهری هزینه اضافی بر مردم و دولت تحمیل می کند، که این به لحاظ علمی و عقلی مردود است. لذا این مقاله بر آن است که به تبیین مفهوم ساختارهای میان افزای شهری، شاخص های ارزیابی آن در جهت نیل به توسعه پایدار شهری بپردازد.