تحلیل، بررسی و مقایسه تطبیقی نمای شهری دوره قاجار، پهلوی اول، پهلوی دوم و پیشنهاد برای طرح معماری تهران در راستای توسعه پایدار

نمای شهری در گذر زمان همواره از پارامترهای مختلف کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ... تاثیر پذیرفته و در نسبت با آنها کلیت خویش را شکل و انسجام بخشیده است. یکی از مهمترین اجزا و عناصر کالبدی شهری که به ویژه در نسبت با شهروند و تقویت حس مکان در فضای شهری موثر واقع می گردد، ترکیب نمای ساختمان ها و به عبارت دیگر "نمای شهری" است. مقاله حاضر به تحلیل و مقایسه تطبیقی نمای شهر تهران در دوره قاجار و عصر پهلوی پیشنهاد طرح معماری در راستای توسعه پایدار پرداخته است. معماری قاجار به حق اصول، مبانی و الگوهای قدیم معماری ایران را ارتقا بخشید و با جسارتی تحسین بر انگیز نوآوری هایی در نمای شهری به وجود آورد. اما با شکل گیری معماری معاصر، معماری قاجار سرانجام خوشی نداشت. معماری ایران در دوره ی پهلوی اول، آبشخور سه جریان معماری بود، اواخر قاجار، مدرنیسم و سبک نئوکلاسیک باستان گرا (سبک ملی). این جریانات در دوره پهلوی دوم، به یک جریان غالب و تاثیرگذار معماری مدرن تبدیل شد. که عمدتا از مجرای کارهای معماران و اندیشه های جریان ساز اروپا از جمله، سبک بین المللی حمایت می شد. و ماحصل آن صورت ایرانی معماری مدرن بود به عنوان معماری «شبه مدرنیستی» نام گذاری گردید. روش تحقیق در این پژوهش به صورت پیمایشی با ابزار مطالعات کتابخانه ای، اطلاعات و اسناد جمع آوری شده است.