تدوین الگوی معماری و مدیریتی توسعه پایدار در جهت ارتقاء آگاهی زیست محیطی کودکان

از آنجایی که فعالیت های جوامع تاثیرات مستقیمی بر محیط زیست دارد، بسیاری از برنامه ریزان بر این باورند که تدوین طرح ها و برنامه های خوب با استفاده از مشارکت جامعه محلی امکان پذیر می گردد، از طرفی دیگر کودکان به عنوان کوچکترین اعضای جامعه نقش مهمی برای پایداری محیط زیست می توانند ایفا کنند. آشنایی کودکان با علوم پایه زیست محیطی می تواند روحیه سازگاری و حفاظت از منابع طبیعی را در آنها تقویت کند و حس مسئولیت پذیری را به صورت منطقی در آنان افزایش دهد. مدیریت محیط زیست به دلیل پیوستگی کشورها به یکدیگر به موضوعی بدل شده که نه تنها در سطح ملی و منطقه ای، بلکه به طور جدی در سطح بین المللی مطرح است. محیط زیست تحت تاثیر تمام ابعاد فعالیت های انسانی قرار دارد، لیکن فعالیت های انسانی، خصوصیات جسمی و روانی کودکان در مراحل مختلف رشد، اساس برنامه ریزی فضا و طراحی برای آنان است. این پژوهش به بررسی رابطه بین طراحی، فضای سبز و آگاهی کودکان می پردازد و برای دستیابی به روش کاربردی و تاثیرگذار در ارتقاء کیفیت محیط ساخته شده برای کودکان، از مطالعه رفتار آنان در فضاهای سبز و بررسی تصویر ذهنی آنان از فضای ایده آل، کمک می گیرد. در این مقاله توجه به محیط زیست، جزئی جدایی ناپذیر از مقوله پایداری تلقی شده و تحقق پایداری شهری در نظریه و عمل، با در نظر گرفتن مساله محیط زیست بررسی شده است. ضرورت پژوهش حاضر از آن روست که با توجه به توان های تاریخی فرهنگی و طبیعی موجود در کشور، چنانچه مدیریتی پویا در زمینه برنامه ریزی طراحی فضای سبز برای کودکان اعمال نشود، آثار منفی اقتصادی، اجتماعی فرهنگی فراوانی برای ساکنان به همراه خواهد داشت. این تحقیق در پی شناسنایی رابطه هدفمند کردن مدیریت با ویژگی های شهرسازی و معماری آن در جهت ارتقاء آگاهی زیست محیطی کودکان است و بازشناسی امکانات و موانع توسعه فضای سبز در این حوزه را مورد بررسی قرار می دهد و بر توسعه پایدار تاکید دارد. مطالعه حاضر از نوع توصیفی کاربردی است که روش گردآوری اطلاعات و داده ها به صورت میدانی و کتابخانه ای است.