مرمت شهری پویا، در چارچوب سیاست توسعه درونی (با تاکید بر محرک های توسعه شهری)

با توجه به سوابق توسعه شهری معاصر، شهرهای ما چه در توسعه و چه حتی در افزایش قلمرو فضایی (توسعه پیرامونی) کمتر از یک فرآیند برنامه ریزی شده تبعیت می کنند، در نتیجه بسیاری از ظرفیت ها و قابلیت های موثر در رشد موزون و متناسب شهری از جمله سطوح میان افزای شهری و توسعه از درون (توسعه  درونی) مورد توجه قرار نگرفته اند. از طرفی توسعه شهری با عرصه های ناکارآمد و فرسوده مواجه است که نیازمند اتخاذ سیاسی مناسب در این بخش می باشد. مرمت شهری، به عنوان شیوه ای برای بازگرداندن تعادل در کارکرد درونی شهر و به منظور تداوم بخشی به ارزش های حاکم بر بافت های شهری مراد شده است. با رخداد رشد شتابان در کلان شهرهای ایران، بافت های تاریخی و سکونت گاه های کهن مورد تهدید قرار گرفتند و نیاز به مرمت شهری و بازآفرینی بافت های قدیمی بیش از گذشته احساس شد. توسعه شهری با توجه به دو رویکرد توسعه درونی و مرمت شهری بافت های فرسوده، سعی در احیا و بازگرداندن حیات شهری به عرصه های ناکارآمد داشته است، در جهت تسهیل این روند و توجه به پیوند بافت های قدیمی با توسعه شهری برنامه ریزی و اجرای پروژه های محرک توسعه به عنوان یکی از راهبردهای بکار گرفته شده جهت فراهم کردن بسترهای لازم برای حضور ساکنان و مالکان مورد توجه قرار گرفت. به استناد تجارب و نتایج حاصل از اقدامات گذشته، پروژه های محرک توسعه را می توان در چهار گروه چهار گروه دسته بندی کرد:

• ارتقا زیرساخت ها، شبکه معابر و تجهیز و گسترش فضاهای عمومی
• توسعه و تامین خدمات شهری-محله ای
• باز زنده سازی مجموعه ها
• الگوسازی

راهبردهای فوق علاوه بر ایجاد سرزندگی در قلمرو عمومی بافت، مشوق و محرک مناسبی برای حضور مردم در این فرآیند هستند.